half-blood_phoenix

Friday, May 26, 2006

Το κρυφό σχολείο χτές και σήμερα

Η ώρα κοντεύει τέσσερις. Μόλις γύρισα από το κρυφό σχολείο. Δύσκολος ο δρόμος του γυρισμού. Με ένα λαδοφάναρο στο χέρι , προσπαθούσα να αποφύγω τόσο τις λακκούβες με τη λάσπη και τα σκατά από τα ζωντάνα όσο και τους Τούρκους με τα καριοφίλια. Όμως δεν με πειράζει έμαθα πολλά γράμματα σήμερα. Ο καλός μου δάσκαλος ο Πατήρ Χρηστόδουλος και πάσης Ελλάδος μας διάβασε σήμερα ένα χωρίο από την αποκάλυψη κάποιου Γιάννου. Νύσταζα λίγο, και δεν τα άκουσα όλα. Θυμάμαι κάτι για τρία εξάρια ή εννιάρια. Δεν είμαι σίγουρος, μπορεί να ήταν και τριάρια. Θα πρέπει να το βάλουν λίγο νωρίτερα το μάθημα. Η Γκόλφω δίπλα μου, κουρασμένη που άρμεγε τα γίδια όλη μέρα, ροχάλισε και ο δάσκαλος της έβαλε τιμωρία 20 μετάνοιες και 56 μέρες νηστεία μόνο νερό. Τέλος πάντων κάτι έλεγε ο δάσκαλος μου για τους αριθμούς αυτούς και ότι με αυτούς θα έρθει ένας κάποιος με έναν κώδικα και ένα βίνσι να μας καταραστεί. Δεν κατάλαβα που φταίει το βίνσι. Εγώ με αυτό βγάζω νερό από το πηγάδι και ποτίζω τα πρόβατα. Και μας είπε ότι την άλλη βδομάδα θα πάμε εκπαιδευτική εκδρομή με την δασκάλα της γυμναστικής την κυρία ιερομόναχη Ελένη Λουκά να φωνάξουμε έξω από το παλάτι του σουλτάνου για τα νούμερα αυτά και για αυτόν με το βίνσι. Θα κάνει λέει μια κακιά θεατρική παράσταση μαζί με τις χανούμισσες του σουλτάνου ή κάτι τέτοιο. Νυστάζω τώρα. Αύριο το πρωί έχω να αρμέξω τα γελάδια. Θα πάρω τη φλοκάτη μου να κοιμηθώ. Καληνύχτα.


Αντιγράφω το σχόλειο μου από ποστ του Νίκου Δήμου πάνω σε μία κουβέντα που γινόταν με θέμα το κρυφό σχολείο επί Τουρκοκρατίας. Αλήθεια ή μύθος; Μια αστεία προσέγγιση του θέματος... που διχάζει ιστορικούς, παπάδες και απλούς ανθρώπους.

Είχα σκοπό να ανεβάσω άλλο πόστ αλλά ετοιμάζομαι για τριήμερες διακοπες στο Καστέλι και δεν έχω χρόνο. Τα λεμε μάλλον από βδομάδα, αν όχι νωρίτερα.(Μπορεί να βρώ κανένα Internet cafe).

Ο πίνακας είναι το «Σχολείον Κρυπτόν» του Νικόλαου Γύζη.

Tuesday, May 23, 2006

Δυο περιστατικά.

Περιστατικό πρώτο: Απανθρωπιά.
Σήμερα το μεσημέρι στο σουπερ-μάρκετ. Μια γριούλα, 75+ και με ψυχολογικά προβλήματα όπως κατάλαβα, με ένα χυμό στο χέρι είναι δυο θέσεις μπροστά μου στο ταμείο. Όταν φτάνει η σειρά της πάει να πληρώσει με κέρματα. Το μεγαλύτερο ήταν δεκάλεπτο. Δεν φτάνουν για το χυμό. Η ταμίας τη ρωτάει αν έχει αλλά. Ψάχνει να βρει. Βγάζει άλλα 5 λεπτά. Πάλι δεν φτάνουν. Της χρειάζονται άλλα 35 λεπτά. Η ταμίας της λέει να φύγει. Καθώς τη βλέπω να βγαίνει σκυφτή από την έξοδο του σούπερ μάρκετ νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά. Είναι οι ενοχές. Ενοχές για τους τόσους πελάτες που δεν φιλοτιμήθηκε κανείς τους να δώσει 40 λεπτά για να βοηθήσει έναν άνθρωπο. Βλέπω την ενοχή και την ντροπή στα κοφτά βλέμματα που ανταλλάζουν μεταξύ τους. Ακόμη περισσότερες ενοχές και ντροπή για μένα τον ίδιο. Έπρεπε να της είχα δώσει εγώ. Γιατί δεν το έκανα; Μετά από σκέψη κατέληξα. Αδιαφόρησα. Εκείνη τη στιγμή δεν ήταν πως δεν ήθελα να βοηθήσω. Απλά αδιαφόρησα. Νιώθω άσχημα, πολύ άσχημα. Φέρθηκα απάνθρωπα…


Περιστατικό δεύτερο: βλακεία (για να ευθυμήσουμε και λίγο)
Το 1998. Τρίτη γυμνασίου. Η φλωρούμπα της τάξης, ένας μαθητής με μεγάλο ζήλο για διάβασμα αλλά με ευφυΐα που δεν του αποκόμιζε βαθμούς μεγαλύτερους του 12, μας έχει πρήξει σχετικά με το πόσο έξυπνος είναι (ήταν και υπερόπτης ο άτιμος!). Συμβούλιο παρέας. Τι θα του κάνουμε; Τη βία την αντιπαθούσαμε και δεν την χρησιμοποιούσαμε ποτέ και για κανέναν. Μια ιδέα κατεβαίνει στο μυαλό κάποιου. Πάμε αμέσως και τον βρίσκουμε.
- “Φίλε Κώστα έχουμε μια απορία.” (το όνομα είναι τυχαίο)
- “Πέστε μου να σας πω εγώ, σίγουρα θα ξέρω.” (σας το είπα ήταν υπερόπτης)
- “Να δεν θυμόμαστε ποτέ έγινε ο Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.”
Το σκέφτεται σοβαρά το θέμα. Εμείς γελάμε κρυφά. Πάλι το έχαψε! Αν είναι δυνατόν.
- “Μια στιγμή να το θυμηθώ”, λέει.
- “Θυμάμαι”, λέει κάποιος από την παρέα, “ότι ήταν μετά το 1990, αλλά πότε ακριβώς δεν ξέρω.”
Ο τύπος πιέζει το μυαλό του να θυμηθεί. Τίποτα. Πάει παραδίπλα και ρωτά μια συμμαθήτρια μας που θαυμάζει για τα εικοσάρια της. Εκείνη καταλαβαίνει πως του κάνουμε πλάκα και του λέει πως δεν ξέρει. Τελικά ανοίγει το βιβλίο της ιστορίας το ξεφυλλίζει για δυο λεπτά και επιστρέφει χαμογελώντας.
- “Το θυμήθηκα”, λέει με το ύφος του ανθρώπου που μόλις ανακάλυψε τη φωτιά.
-“Ποτέ ρε Κώστα;”
-“Το 1995” λέει με απόλυτη βεβαιότητα.
Τα γέλια τα φαντάζεστε…

Τελικά βλακεία δεν είναι να μην ξέρεις, βλακεία είναι να χτίζεις πάνω σε όσα δεν ξέρεις.

Και σκέφτομαι. Τι είναι χειρότερο της απανθρωπιάς και της βλακείας;
Ίσως μόνο ο συνδυασμός τους…

Saturday, May 20, 2006

Τέλος Εποχής

Τέλος εποχής σήμερα για την ελληνική – και όχι μόνο – blogόσφαιρα. Το blog του αγαπητού Νίκου Δήμου κατεβάζει ρολά. Ένα από τα ποιο πετυχημένα και ποιοτικά blog , με την καλή έννοια του όρου και όχι με αυτή του ελιτισμού, φτάνει σήμερα στο τέλος του. Ίσως όχι για πάντα αλλά από ότι φαίνετε για κάποιο μεγάλο διάστημα. Το πόσο πετυχημένο ήταν το αποδεικνύουν τόσο το πλήθος τον φίλων του που σχολίαζαν καθημερινά όσο και το ακόμα μεγαλύτερο πλήθος αυτών που το διάβαζαν απλά και αυτοί σε καθημερινή βάση. Για την ποιότητα τα λόγια είναι περιττά.

Δεν θα σχολιάσω τους λόγους που κλείνει. Έχουν αναλυθεί από χτες το απόγευμα από παρά πολλούς φίλους αλλά και από μένα τον ίδιο στο blog του. Και δεν θα αποδώσω ευθύνες. Δεν υπάρχει λόγος. Αυτοί που φταίνε το ξέρουν, φαντάζομαι. Και δεν είναι δύσκολο για τον καθένα να καταλάβει ποιοι και γιατί είναι.

Θέλω απλά να ευχαριστήσω τον Νίκο για την ευκαιρία που μου και μας έδωσε να τον γνωρίσουμε από κοντά. Την ευκαιρία να μιλήσουμε να συζητήσουμε μαζί του. Την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του και εγώ και να τον γνωρίσω καλύτερα.
Δεν θα έκαναν ,και δεν έκαναν, πολλοί και ας μου επιτραπεί αυτός ο ίσως αδόκιμος όρος, «φτασμένοι» άνθρωποι και δη συγγραφείς την κίνηση του αυτή. Να αντικρίσει κανείς τους αναγνώστες και φίλους - και αναπόφευκτα τους εχθρούς του - κατά πρόσωπο και να θέσει προς ελεύθερη δημοκρατική κουβέντα ερωτήματα προβληματισμούς που τον αφορούν, που αφορούν εν τέλη όλους μας, θέλει και πολύ θάρρος και πολύ μεράκι και πολύ αγάπη. Η προσπάθεια του να σταματήσει να απευθύνετε στους αναγνώστες στο τρίτο πρόσωπο των βιβλίων και να περάσει στο αμεσότερο δεύτερο είναι αξιέπαινη. Και μόνο το γεγονός ότι ένας 22χρονος φοιτητής σαν εμένα μπορεί να απευθύνεται σε έναν συγγραφέα με το μικρό του όνομα αποδεικνύει πολλά σε πολλούς.

Χαίρομαι που είχα την τύχη να είμαι μέρος του blog του. Να συμμετέχω και να είμαι μέλος της θαυμάσιας αυτής παρέας των σχολιαστών του. Και ήταν πράγματι ένα blog που διακρίθηκε τόσο για την ποιότητα του συγγραφέα του όσο και για την ποιότητα των σχολιαστών του. Χαίρομαι που θα μπορώ να πω ότι ήμουν και εγώ εκεί.
Όμως αρκετά με τα αυτονόητα…

Το θέμα είναι τι γίνετε μετά την σημερινή μέρα. Πολλοί έχουν ήδη πολύ αξιόλογα blog. Δεν θα αναφέρω ονόματα, ανακαλύψτε τους μόνοι σας. Για κάποιους άλλους , μεταξύ των οποίων και εγώ παρουσιάζεται μια ευκαιρία. Τον χρόνο που αφιερώναμε στο blog του Νίκου μπορούμε τώρα να το αφιερώσουμε στο δικό μας. Όχι ότι του Νίκου δεν ήταν δικό μας, προς θεού.

Παρά μα παρά πολλές όμορφες ιδέες και απόψεις ακούστηκαν αυτούς τους 6 μήνες σαν σχόλια στου Νίκου. Ευκαιρία να αναλυθούν από τον καθένα μας στο δικό του blog εκτενέστερα. Ευκαιρία να ειπωθούν οι δικές μας απόψεις γνώμες , αγάπες , φοβίες ελπίδες και όνειρα.

Φίλοι μου, ο Νίκος όπου κι αν πήγε, μα και όπου κι αν πάει, δημιούργησε, «έγραψε» , «ζωγράφισε» όπως λέμε εμείς οι μικρότεροι. Ας τον μιμηθούμε και μακάρι, το ξέρω ότι ο ίδιος το ελπίζει, να τον ξεπεράσουμε.

Φίλε Νίκο χάρηκα για την γνωριμία. Τόσο απλά.

Υ.Γ. Το blog του Νίκου θα παραμείνει ελεύθερο να ταξιδεύει στα ηλεκτρονικά κύματα, να πετάει στον ηλεκτρονικό ουρανό, του Διαδικτύου. Σχολιάστε το ελευθέρα.


Προσθήκη: Ο Νίκος Δήμου Τώρα γράφει σε ένα καινούριο και διαφορετικό από το πάλιο, blog. Επισκεφτείτε το ΕΔΩ.

Sunday, May 14, 2006

Στην πρώτη Γυναίκα που αγαπήσαμε όλοι μας, τη Μητέρα μας

Καλοκαίρι του 1990. Ζέστη , 42 και υπο σκιαν. Εγω, 6 χρονών, κάθομαι στο πράσινο χορτάρι κάτω από τον παχύ, δροσιστικό ίσκιο της καρυδιάς στο κέντρο της αυλής. Ο 58-χρονος παππούς μου κάτω από τον ήλιο , σκάβει τον κήπο, με ένα τσαπί στα χέρια. Έχει ώρα που κάνει την δουλεία αυτή. Πολύ πριν ξυπνήσω εγώ και πάω να του “κάνω παρέα”. Και κοντεύει μεσημέρι. Κουρασμένος , κάποια στιγμή, κοντοστέκεται ,αφήνει το τσαπί κάτω , σηκώνει το βλέμμα στον ουρανό και μονολογεί : “Αχ μανούλα μου καλή, βόηθα με!”. Το εξάχρονο μυαλό μου γεμίζει απορίες. Σηκώνομαι , βγαίνω στον ήλιο και τον πλησιάζω. “Πού τη θυμήθηκες τώρα τη μαμά σου,” του λέω, “έχει πολλά χρόνια πεθαμένη.” “Άλλωστε εσύ είσαι μεγάλος, παππούς, τι τη χρειάζεσαι τη μαμά σου;”. Με κοιτά και χαμογελά. “Την αγαπάς τη μαμά σου Δημητράκη;” με ρωτάει. “Ναι,” του απαντώ, “αλλά εγώ είμαι μικρός.” “Όσα χρόνια και να περάσουν” μου λέει, “όσο και αν μεγαλώσεις ,τη μαμά σου πάντα θα την αγαπάς , πάντα θα τη θυμάσαι , πάντα θα τη χρειάζεσαι.” “Ακόμα και όταν δεν θα είναι εδώ αλλά εκεί πάνω!” , δείχνοντας τον ασυννέφιαστο ουρανό. Και συνεχίζει: “Εγώ ακόμα την αγαπώ και μου λείπει φορές φορές”. “Και τώρα που είμαι και εγώ πολύ μεγάλος , τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ την αγαπώ και πόσο πιο πολύ με αγαπούσε αυτή.” “Πήγαινε τώρα κάτω από τον ίσκιο γιατί κάνει ζέστη”. Και χαμογελώντας συνέχιζε να σκάβει για κάμποση ώρα ακόμη.

Από το πρωί προσπαθούσα να γράψω κάτι για τη γιορτή της μητέρας. Άλλα τρία κείμενα που προηγήθηκαν, σβήστηκαν. Δεν μπορούσαν ούτε αυτά , ούτε εγώ, να εκφράσουν όλα όσα ένα παιδι , ανεξαρτήτου ηλικίας, νιώθει για τη μαμά του. Και εκεί που είχα πελαγώσει την λύση μου έδωσε η μνήμη και αυτός ο καλός άνθρωπος , ο παππούς μου, που ήταν μεγάλη μου τύχη να τον γνωρίσω, να μιλήσω μαζί του. Θυμήθηκα το περιστατικό αυτό της παιδικής μου ηλικίας, θυμήθηκα τα λόγια του.

Μαμά, είχε δίκαιο ο παππούς, μαμά. Αν και μεγάλωσα από τότε , σε αγαπώ ακόμη. Εκτός των άλλων γιατί , ξέρω , με αγαπάς και εσύ με τη ζωή σου την ίδια.

Χρόνια πολλά μαμά. Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου. Για σήμερα και για κάθε μέρα.

Friday, May 12, 2006

Είναι η ξεροκεφαλιά λογική συμπεριφορά;

Έχω τη γνώμη ότι είμαι ο εξυπνότερος και ομορφότερος άνθρωπος του πλανήτη. Διαφωνείτε; Δεν με νοιάζει εγώ μπορώ να επιμείνω!

Thursday, May 11, 2006

Η λύση του Mac Gyver πριν το τέλος του κόσμου

Το πρόβλημα που είχα με το posting στο blog μου επιμένει. Δεν μπορώ να ποστάρω πάνω από 5 με 7 γραμμές κειμένου). Και αφού δεν μπορώ να το λύσω αλλιώς, με λογικές και πρακτικές Mac Gyver (Μαγκάιβερ) από εδώ και πέρα το κείμενο του post θα είναι το πρώτο comment.

Επιστροφές - καταστροφές;

Μετά από καιρό ξανά γράφω σήμερα. Μετά από ένα μήνα διακοπές - διακοπές του Πάσχα ενισχυμένες από την κατάληψη στο πολυτεχνείο Κρήτης (που συνεχίζετε εδώ και ενάμισι εκπαιδευτικό μήνα σχεδόν) - επιστρέφω! Η αποχή δικαιολογείται γιατί στο πατρικό μου στα Τρίκαλα εσκεμμένα δεν έχω internet. Διακοπές σημαίνουν αποκοπή από την καθημερινότητα άρα και από το internet.