half-blood_phoenix

Saturday, June 10, 2006

Ένας φίλος.

Με τον Παύλο γνωριζόμασταν από τόσο δα πιτσιρίκια. Από την πρώτη δημοτικού. Ήταν ένα παιδάκι εξυπνότερο από εμάς τους υπόλοιπους τις ηλικίας του. Το έβλεπες στο βλέμμα του. Ήταν ένα παιδάκι που γελούσε σπάνια , κλεισμένο στον εαυτό του και στις σκέψεις του. Ένα παιδάκι που μιλούσε ελάχιστα και είχε για το λόγο αυτό ακόμη λιγότερους φίλους. Μια ευαίσθητη ψυχή με δυο λόγια. Γενικά ταιριάζαμε πολύ. Έτσι ήμουνα κι εγώ αν και χωρίς σε καμία περίπτωση να υποπίπτω στην δική του υπερβολή. Και μεγαλώνοντας συνέχισε να είναι έτσι Το ίδιο κλεισμένος στον εαυτό του. Μόνο που απέκτησε δυο συνήθειες. Η πρώτη ήταν να καταγράφει τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του πάνω στο χαρτί. Η άλλη ήταν μια ανεξέλεγκτη τάση φυγής από όλους και από όλα.

Μεγαλώσαμε λοιπόν μαζί. Συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα. Καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλο, αν και εγώ ήμουν πλέον πολύ κοινωνικότερος από αυτόν, πολύ πιο εξωστρεφής χαρακτήρας. Ο ίδιος όμως έλεγε ότι από όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους που γνώριζε, εμένα εμπιστευόταν περισσότερο και εμένα θεωρούσε περισσότερο φίλο του. Παρόλα αυτά ποτέ δεν με είχε αφήσει να διαβάσω κάτι από αυτά που έγραφε. Εκεί στις σελίδες αυτές ήταν ο δικός του προσωπικός κόσμος. Εκεί δεν είχε θέση κανείς άλλος πέρα από τον ίδιο, ούτε καν εγώ.

Μέχρι που ένα πρωί πριν από 3 χρόνια τέτοιες μέρες του Ιούνη ξύπνησα και βρήκα στην εξώπορτα ένα δεματάκι με 20 κάτι τετράδια και 4 ντοσιέ με σελίδες. Ήταν όλα όσα τόσα χρόνια έγραφε. Και ένα φάκελο. Μέσα στο φάκελο αυτό με ένα λυτό γράμμα μου έλεγε ότι τώρα μπορώ να διαβάσω όσα έχει γράψει και να του τα φυλάξω μέχρι να επιστέψει. Αν και όποτε επιστέψει. Μόνο εσύ μου έγραφε μπορείς να τα εκτιμήσεις , μόνο σε σένα αξίζουν.

Πήγα βιαστικά στο σπίτι του. Βρήκα τους γονείς του αναστατωμένους , τη μητέρα του με κόκκινα μάτια. Μου έδηξαν ακόμη ένα γράμμα. Εκεί έλεγε πως φεύγει. Ζητούσε να μην τον ψάξει κανείς. Δήλωνε ότι στα είκοσι του ήθελε να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Ένα ξεκίνημα που άφηνε να εννοηθεί ότι μπορεί να ήταν από μια νέα ζωή κάπου, οπουδήποτε, πάνω στον πλανήτη μέχρι και η αυτοκτονία.

Τρία χρόνια μετά δεν έχει δώσει το παραμικρό σημάδι ζωής ή να το πω καλύτερα σημάδι παρουσίας. Κανείς δεν έχει την ελάχιστη ιδέα για το τι τελικά έκανε, που πήγε. Περίμενα τον πρώτο καιρό ότι τουλάχιστον σε μένα θα πάρει ένα τηλέφωνο. Με τον καιρό κατάλαβα ότι αν, όπως έγραφε, πραγματικά ήθελε να κάνει μια νέα αρχή , ότι και αν εννοούσε με αυτό, τότε ακόμη και ένα τηλεφώνημα έστω και σε εμένα θα ήταν μια αόρατη και αδιόρατη γραμμή διασύνδεσης με το παρελθόν του. Με ότι και αν ήθελε να αποφύγει τέλος πάντων σε αυτό το παρελθόν.

Βρίσκω την ευκαιρία να ανεβάσω κάτι δικό του σήμερα. Κάτι από αυτά που μου άφησε. Κάτι επετειακό ας πούμε. Λίγες γραμμές που έγραψε μέρες πριν εξαφανιστεί. Οι πρώτες έχουν νόημα.

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο

το ότι δεν μπορώ να πω

αυτό που θέλω ή το ότι

όταν καταφέρνω να το πω

κανείς δεν ακούει.



Μόνοι γεννιόμαστε πεθαίνουμε πιο μόνοι
Ευτυχισμένοι όσοι ζουν με την ψευδαίσθηση πως στη διαδρομή δεν ζούμε μόνοι.



Φεύγω κι ας είμαι πάλι εδώ.
Παραμένω κι ας φεύγω πάντα.
Μακριά η χαρά, παντού τριγύρω πόνος.
Φόβος, θα φεύγω πάντα μόνος


Στην ίδια σελίδα λίγο παρακάτω γράφει, και ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω σε ποιον απευθύνετε και τι θέλει να πει.


Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να σου πω την αλήθεια. Ξεφεύγει η αλήθεια από τα πράγματα για τα οποία θα ήθελα τώρα να σου μιλήσω.
Θα έπρεπε να ξέρω την αλήθεια. Δεν έπρεπε να ξέρω την αλήθεια. Δεν μας αφήνουν. Μόνο μας κλείνουν.

Δεν είμαι σίγουρος αν θα ανεβάσω ποτέ στο blog κάτι άλλο δικό του, ούτε αν θα του άρεσε το ότι δημοσίευσα, ας πούμε, τις σκέψεις του. Δεν πιστεύω ότι θα τον ξαναδώ ποτέ είτε ζει είτε όχι. Γνώμη μου είναι ότι ζει κάπου. Ελπίζω ευτυχισμένος. Ελπίζω να βρήκε ότι και αν έψαχνε.

Friday, June 02, 2006

Η ζώη, το σύμπαν & τα πάντα

Υπάρχει μια θεωρία που λέει πως αν ποτέ κανείς ανακαλύψει για ποιο σκοπό ακριβώς υπάρχει το Σύμπαν και τι εξυπηρετεί θα εξαφανιστεί αμέσως και θα αντικατασταθεί από κάτι ακόμα πιο παράξενο και ανεξήγητο.

Υπάρχει μια άλλη θεωρία που λέει πως αυτό έχει ήδη συμβεί.

DOUGLAS ADAMS


Όλοι οι άνθρωποι περνάμε κάποια στιγμή στη ζωή μας που ψάχνουμε να βρούμε γιατί υπάρχει το σύμπαν , γιατί υπάρχει ο κόσμος μας, και το κυριότερο για ποιο αναθεματισμένο λόγο γεννηθήκαμε. Τι ρόλο παίζουμε στο αχανές σύμπαν. Συνήθως οι απορίες αυτές εμφανίζονται σαν τη γρίπη ξαφνικά εκεί στα 15 περίπου, μας ταλαιπωρούν, αντιβίωση δεν υπάρχει και απλά περιμένουμε να υποχωρήσουν. Σε ελάχιστους δεν υποχωρούν ποτέ. Αυτοί γίνονται φιλόσοφοι και πεθαίνουν λιγότερο ή περισσότερο τρελοί αυτοκτονώντας με κάποιον λιγότερο ή περισσότερο ανόητο τρόπο. Και αυτοκτονούν ακριβώς τι στιγμή που καταλαβαίνουν πόσο μικροί είναι για να κατανοήσουν το σύμπαν. Οι υπόλοιποι ζούμε φυσιολογικά τη ζωή μας με μια κάποια σχετική ανοσία πλέον στην παραπάνω γρίπη. Όμως όλοι την έχουμε περάσει. Την πέρασα κι εγώ.

Αρχικά αναζήτησα την απάντηση στο νόημα του κόσμου και της ζωής στο θεό και τις θρησκείες. Είναι ο ποιο εύκολος δρόμος. Και ο δρόμος που ποιο εύκολα οδηγεί σε απαντήσεις. Υπάρχει ένας θεός. Αυτός ξύπνησε ένα πρωί , αν και μέχρι τότε δεν υπήρχε πρωί , και έφτιαξε το σύμπαν τη ζωή και τα πάντα. Αυτός έκανε και εμάς. Το γιατί είναι πολύ απλό. Πολλές απόψεις παίζουν.
Α)Από αγάπη απέναντι στον άνθρωπο. Τον οποίο άνθρωπο δεν γνώριζε εκ τον προτέρων φυσικά ,αφού δεν υπήρχε άνθρωπος. Άρα πως διάολο τον αγαπούσε;
Β)Από τρελή βαρεμά
ρα και μοναξιά απηύδησε και είπε να φτιάξει μια παρέα για να περνά την ώρα του. Εγώ φυσικά αν ήμουν θεός και βαριόμουν αφάνταστα θα έφτιαχνα μόνο Σουηδέζες και Ολλανδέζες. Τους υπόλοιπους γιατί να τους κάνω; Και άντε και μας έκανε για παρέα του και ήθελε και ποικιλία στην παρέα , εγώ γιατί δεν ξέρω ούτε έναν που να έχει βγει για μπίρα παρέα με το θεό;
Γ) Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλες τέτοιες αιτιάσεις για την έμμονη του θεού να μας φτιάξει αλλά δεν υπάρχει λόγος.

Την έψαξα την δουλεία με το θεό. Δεν γούσταρα που μας έκανε πρώτα και μετά είπε βγάλτε τα πέρα μόνοι σας, εγώ δεν ξέρω τίποτα. Μου την έσπαγε που έκανε ένα τεράστιο και πανέμορφα σαγηνευτικό σύμπαν και δεν μας έδωσε την δυνατότητα να το ταξιδεύσουμε όλο. Τον μίσησα που πρέπει να μεγαλώνουμε και να πεθαίνουμε ενώ αυτός ζει για πάντα. Με τρελαίνει το γεγονός ότι η σοφία του επιτρέπει να πεθαίνουν παιδάκια και να ζουν αυτοί που τα σκοτώνουν. Γαμώ την Παναχαϊκή μου τι σοφία είναι αυτή; Μέχρι και η ελληνική βουλή είναι σοφότερη. Και γιατί ενώ έφτιαξε τον παράδεισο μετά μας έριξε μια κλοτσιά και μας πέταξε απέξω για ένα κωλόμηλο; Τόσα χρόνια δεν πήγε κανείς στη λαϊκή να πάρει ένα καφάσι μήλα και να του τα προσφέρει να τελειώνουμε; Και δεν μπορούσε αντί για το μήλο να μας απαγορέψει τα κουκουνάρια που ήταν σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα τα τρώγαμε. Και που να πάρει ο διάολος , αυτόν τον διάολο γιατί τον άφησε να του κλέψει την παρέα του. Και λέει πως είμαι μοναδικός και πολύτιμος. Αν είμαι τόσο πολύτιμος γιατί την καλύτεροι γκόμενα μου την τρώει πάντα ο διπλανός μαλάκας; Και το χειρότερο από όλα; Έστειλε σαν αντιπροσώπους του στη γη τους παπάδες. Τόσο δύσκολο ήταν να βάλει αντιπροσώπους του ένα γραφείο μοντέλων; Ερωτήματα που παίρνουν ημιτελείς και ατελείς απαντήσεις. Και είχα πάντα και αυτή την ανεξήγητη εντύπωση ότι ο θεός είναι στον παράδεισο αράχτος με τη φραπεδιά του και σπάει πλάκα μαζί μας. Τελικά και για να μην τα πολυλογώ αποφάσισα δημοκρατικά ότι του επιτρέπω να υπάρχει και ότι δεν μπλέκομαι στα πόδια του αρκεί να μην προσπαθεί και αυτός να μου περιορίσει την ελευθέρια μου και να ορίσει τη σκέψη και το μέλλον μου, και γενικά να μην με ενοχλεί. Εγώ την δουλεία μου και αυτός τι δική του.

Έτσι στράφηκα στην επιστήμη. Δεν μπορεί είπα η φυσική και η βιολογία θα μου έδιναν απαντήσεις. Δεν λέω προσπάθησαν. Αλλά τελικά δεν κατάφεραν περισσότερα από τον θεό. Ένας σωρός από θεωρίες , κάποιες απόλυτα αντικρουόμενες μεταξύ τους , οι οποίες συνεχώς αλλάζουν όποτε βλέπουμε κάτι που το αλλήθωρο μάτι μας και το χαζό μυαλό μας δεν είχαν δει πρωτύτερα. Ένας σωρός παντοδύναμες θεωρίες και αποδείξεις που δεν έχουν καταφέρει τίποτα. Ακόμη κολλημένοι πάνω στη γη είμαστε, ακόμη πεινάμε , ακόμη πονάμε ακόμη πεθαίνουμε. Και φυσικά για το ερώτημα του τι κάνουμε στο σύμπαν και γιατί και πως υπάρχει το σύμπαν ούτε κουβέντα. Η επιστήμη δεν έχει όρια. Τελικά θα βρει τη λύση , απλά χρειάζεται χρόνο. Πόσο αναθεματισμένο χρόνο να της δώσω από τα 80 χρόνια που μου αναλογούν; Βέβαια είχαμε και επιτυχίες!

Η φυσική βρήκε ότι το φως είναι η μεγαλύτερη ταχύτητα του σύμπαντος και τρέχει με την αφάνταστα μεγάλη (για εμάς) αλλά και τρομακτικά αργή (για το σύμπαν) ταχύτητα των 3 * 10^8 m/s. (Ανέκδοτο της λαϊκής τάξης: Τι είναι γρηγορότερο του φωτός; Απάντηση: Το κόψιμο) Ε και; Και κάθε μάζα, είπε ο Αϊνστάιν, είναι ενέργεια ίση με E = m * c*c. Ωραία λοιπόν είμαι περίπου 7200000000000000000 joule ενέργειας στο σύμπαν. Τι να κάνω με τη διαπίστωση αυτή; Να πάρω τα joule μου και να τα πάω που; Προς ΔΕΗ: Διαθέτω περίσσευμα 7200000000000000000 joule ενέργειας. Σας τα πουλάω στο μισό κόστος από ότι σας στοιχίζει τώρα η παραγωγή τους. Βασικά και με 10 δις Ευρώ βολεύομαι. Αφήστε το λιγνίτη που βρομίζει και τον αέρα μας και καταναλώστε εμένα. Άντε ντε φερτέ τα χαρτιά να υπογράψουμε. Θέλω να πάρω την Φερράρι μπας και μου κάτσει η Ούμα Θέρμαν. Απάντηση φυσικά πάλι δεν παίρνω.

Και η βιολογία δεν μπορώ να πω μας έδωσε την εξέλιξη. Κάποτε λέει ήμασταν κύτταρα , αμοιβάδες και τα σχετικά. Μετά γίναμε ψάρια. Ελπίζω οι πρόγονοι μου να μην ήταν γαύροι, γιατί ως κλασικός ΠαναθηναϊκοΑεκτζής δεν θα το αντέξω. Μετά γίναμε σαύρες και βγήκαμε από το νερό. Αν αντί για νερό η θάλασσα ήταν γεμάτη με βότκα οι ρώσοι δεν θα είχαν βγει στη στεριά και ούτε οι αμερικανοί αν ήταν η θάλασσα Coca-Cola TM αλλά άσχετο. Μετά γίναμε ποντίκια. Και μετά επειδή βαρεθήκαμε να μας φοβούνται


οι γυναίκες και να πηδάνε πάνω στους καναπέδες μόλις μας βλέπουν , αποφασίσαμε ότι ήταν καιρός να γίνουμε πίθηκοι. Ως πίθηκοι βγάλαμε άξιους εκπροσώπους. Τον King-Kong που έμπλεξε με τη λάθος γκόμενα και τον έφαγαν. Τον Τζορτζ Μπους Junior , πλανητάρχη και παντοκράτορα. Τον αυστραλιοπίθηκο. Αυτός ο τελευταίος ήταν που αφού το σκέφτηκε καλά ή όχι και τόσο καλά αποφάσισε να γίνει άνθρωπος. Και να΄μαστε εδώ. Καλά ένταξη ωραία όλα αυτά. Όμως γιατί; Γιατί δεν μείναμε κύτταρα. Γιατί έπρεπε να γίνουμε άνθρωποι. Και επιτέλους “Εγώ πότε θα γίνω μάνα” που έλεγε και η Δήμητρα Παπαδοπούλου στο Θοδωρή Αθερίδη;


Αγαπητέ Δαρβίνε πριν τα κύτταρα τι; Η Φυσική μας λέει ότι με βάση την αρχή της εντροπίας τα κύτταρα δεν είναι και πολύ πιθανό να δημιουργηθούν. Τότε ποιος Δαρβίνε; Ποια αναθεματισμένη φυσική ή πνευματική δύναμη τα έκανε όλα αυτά; Και κανείς δεν μου απάντησε ακόμη στο τι κάνω εγώ πάνω σε αυτό τον πλανήτη μέσα σε αυτό το σύμπαν.

Αποφάσισα ότι καλή η επιστήμη με πολλές απαντήσεις αλλά στο θέμα αυτό ανήμπορη να βοηθήσει.

Έτσι κάπου εκεί τυχαία ή αναγκαστικά μου πέρασε ή γρίπη. Φτηνά την γλίτωσα… Λίγο ακόμη και θα μου έστριβε κανονικά.


Όμως απαντήσεις δεν πήρα. Και κάθε καλοκαίρι στα Τρίκαλα η ζέστη είναι μεγάλο βάσανο. Ειδικά τα βράδια… Παλιότερα , πριν ο Fujitsu ανακαλύψει το κλιματιστικό, η μόνη λύση ήταν ο ύπνος κάτω από τα αστέρια. Ακόμη και τώρα την πρώτη ξάστερη νύχτα του καλοκαιριού που θα κοιμηθώ υπαίθρια τα αστερία ο σκοτεινός και ταυτόχρονα φωτεινός ουρανός, το σύμπαν με συγκλονίζουν. Ακόμα και τώρα κλαίω νιώθοντας τόσο αδύναμος τόσο μικρός τόσο τιποτένιος σε σύγκριση με το μεγαλείο του αχανούς σύμπαντος. Ποιο μικροσκοπικός και από κόκκο σκόνης μέσα στην έρημο. Ποιο αδύναμος και από 5χρονο παιδάκι μόνο του χαμένο σε ξένη πόλη σε ξένη χώρα.


Και μετά αφού κλάψω , μετά, η καρδιά μου , το μυαλό μου φουντώνουν από μια επιθυμία. Να ταξιδέψω εκεί ανάμεσα στα άστρα. Να δω Καινούριους εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Τότε καταλαβαίνω εγώ γιατί υπάρχω. Για να ταξιδέψω στο σύμπαν. Να ο λόγος που εγώ δημιουργήθηκα. Και αν είμαι τυχερός να ανακαλύψω στα αστερία του σύμπαντος το γιατί αυτό υπάρχει. Αν αυτή η απάντηση υπάρχει και αν έχει το παραμικρό νόημα η ύπαρξη της.