half-blood_phoenix

Monday, July 03, 2006

Οι «αλήτες»

Οι «αλήτες»

που έδειξαν τους «συνενόχους»

Το «ωχ βρε αδερφέ» και η ένοχη σιωπή που «σκοτώνουν»

Ιδού οι «αλήτες»

Έτρεχαν με τις μοτοσυκλέτες τους στην εθνική οδό: ένας, δυο, τρεις, τέσσερις έφηβοι. Με τα φτερά των κυβικών, που ‘χαν οι μηχανές τους. Με τα φτερά της τρέλας που ‘χαν οι καρδιές τους. Έτρεχαν και γελούσαν. Κι έπαιζαν με το θάνατο. Κι οι γύρω, κι οι μπρος κι οι πίσω με το τιμόνι της φρόνησης στα χέρια, έβλεπαν, τρόμαζαν, σχολίαζαν: «Αλήτες».

Ο μεσόκοπος οδηγός της BMW με τα δυο μικρά παιδία του στο πίσω κάθισμα, δεν λογάριασε την κλίση του δρόμου, δεν έκοψε ταχύτητα, δεν φρέναρε έγκαιρα και το αυτοκίνητο βρέθηκε στο χαντάκι. Το κεφάλι του πατέρα χτύπησε στα τζάμια, γέμισε αίματα. Αίματα γέμισε και το πρόσωπο του ενός παιδιού, ενώ τ’ άλλο σοκαρισμένο, τρομοκρατημένο, άρχισε να κλαίει σπαραχτικά και να ζητάει βοήθεια.

Η Εθνική οδός ήταν πλημμυρισμένη από αυτοκίνητα. Οι «βιαστικοί» περνούσαν δίπλα απ’ το χαντάκι, έβλεπαν το γκρεμισμένο αυτοκίνητο, άκουγαν το κλάμα του παιδιού και πατούσαν γκάζι, γιατί δεν ήθελαν να μπλέξουν, με νοσοκομεία, αστυνομικά τμήματα και καταθέσεις. Κι οι «εαυτούληδες», γύριζαν αλλού το κεφάλι, κάνοντας τη σκέψη ότι το αίμα των τραυματιών, θα λέρωνε τα καθίσματα των αυτοκινήτων τους.

Οι μόνοι που σταμάτησαν, πάνω απ’ το χαντάκι, ήταν οι τέσσερις «αλήτες». Έσβησαν τις μηχανές τους, «ξεπέζεψαν», σαλτάρισαν προς τ’ αυτοκίνητο. Ο ένας τράβηξε τον πατέρα. Οι άλλοι δυο, τα παιδία. Ο τέταρτος, ανέβηκε στην άσφαλτο, κι άρχισε να φωνάζει καλώντας σε βοήθεια τους διερχόμενους οδηγούς.

Κανείς, όμως και πάλι, δεν σταματούσε! Όποτε, οι τέσσερις, αποφάσισαν να δράσουν: Άφησαν τον πατέρα και τα δυο παιδία στην άκρη της ασφάλτου, ανέβηκαν στις μηχανές τους και στήθηκαν, κάθετα οδοφράγματα, προς στ’ αυτοκίνητα, που έρχονταν προς την Αθήνα. Κι ύστερα, αφού πέτυχαν να διακόψουν την ροή της κυκλοφορίας, άρχισαν να βρίζουν, να κλωτσάνε αυτοκίνητα, να πιάνουν οδηγούς απ’ το σακάκι και να τους τραβάνε, για να τους «πείσουν» να βοηθήσουν τους τραυματίες.

Ο πατέρας και τα δυο παιδία. Μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, οι «αλήτες» ξαναγύρισαν στην τρέλα τους.

Λευτέρης Παπαδόπουλος



Το άρθρο , μαρτυρία ή όπως θέλετε πείτε το , του Λευτέρη Παπαδόπουλου δημοσιεύτηκε την Κυριακή 18 Ιουνίου 2006 στην στήλη Απόψεις της τοπικής τρικαλινής εφημερίδας « Η Έρευνα της Κυριακής».


Προσωπικά με συγκλόνισε. Το διάβασα, το ξαναδιάβασα και δεν μπορούσε το μυαλό μου να ξεκολλήσει από τις γραμμές του. Θα ήθελα να σταθώ σε δυο σημεία του.

Αρχικά στους «αλήτες». Πόσο εύκολα αλήθεια και πόσο άδικα κρίνουμε και κατακρίνουμε κάποιους ανθρώπους; Πόσο εύκολα κολλάμε ταμπελίτσες στους ανθρώπους γύρο μας, λες και εμείς ήμαστε οι σωστοί, οι κάτοχοι, οι γνωρίζοντες την απόλυτη αλήθεια; Πόσο εύκολα πετάμε στον καιάδα όσους διαφέρουν από μας , όσους δεν καταλαβαίνουμε και δεν κατανοούμε. Και πόσο ποιο εύκολα οι μεγάλοι κατακεραυνώνουν τους νεότερους για την συμπεριφορά τους για τις απόψεις τους για την ζωή τους, ξεχνώντας εκουσίως και συνειδητά ότι και οι ίδιοι κάποτε έκαναν τα ίδια και ότι ο σημερινός «μη αγγελικά πλασμένος κόσμος» είναι και δικό τους δημιούργημα; Προσπαθώ να μην κρίνω τους ανθρώπους από τον τρόπο που ντύνονται, που μιλάνε που φέρονται, αλλά από τα αποτελέσματα και τις συνέπειες των πράξεων τους. Όμως και πάλι υπάρχουν φορές που δεν τα καταφέρνω. Βιαστικά κολλάω μια ταμπελίτσα και μετά τρέχω μετανιωμένος να την διαγράψω γιατί διαπιστώνω ότι το υποκείμενο της κρίσης μου, ο άνθρωπος αυτός είναι πολύ καλύτερος από ότι φαίνεται ή γιατί εγώ δεν είμαι και πολύ καλύτερος του.

Το δεύτερο σημείο που θέλω να σταθώ είναι η απανθρωπιά που καταδεικνύει το άρθρο. Δεν είναι δυνατό να βλέπουμε ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια και να αδιαφορούμε, να τους προσπερνάμε, γιατί αυτοί είναι αυτοί και όχι εμείς. Και δεν μιλάω μόνο για τους τραυματίες στο δρόμο. Μιλάω και για τους άστεγους , τα θύματα του πολέμου, τα παιδάκια του τρίτου κόσμου που πεινάνε και τόσους άλλους που το μυαλό μας δεν τους χωράει όλους. Και φυσικά δεν βγάζω εμένα απ’ έξω. Πως κάθομαι στον υπολογιστή μου και γράφω την ίδια στιγμή που ένα πεινασμένο παιδάκι στην Αφρική ψυχορραγεί; Κόσμος αγγελικά πλασμένος για αυτούς που ζουν στον παράδεισο, κόλαση διαρκείας για τους υπόλοιπους. Η περιγραφή της μετά θάνατον ζωής που αναπτύσσουν τα ευαγγέλια, ταιριάζει γάντι στον κόσμο των ζωντανών του σήμερα. Μα ακόμη και να πούμε ότι κάποια πράγματα είναι πολύ μακριά μας και δεν τα ζούμε, τι κάνουμε για τους διπλανούς, μας; Να προσπερνάμε τον τραυματισμένο δίπλα μας που περιγράφει το άρθρο, να τον καταδικάζουμε σε θάνατο μόνο και μόνο γιατί έτσι είναι ευκολότερο και δεν μας ξεβολεύει. Μόνο και μόνο γιατί θα μας λερώσει τα καθίσματα ο ηλίθιος που πήγε και τράκαρε. Γιατί στέλνουμε τα ορφανά του πρόσφατα πεθαμένου γείτονα στο ορφανοτροφείο την ίδια στιγμή που έχουμε τον σκύλο μας τόσο καλοταϊσμένο που δεν μπορεί να κουνηθεί και τόσο πολυ-χαϊδεμένο που τα προαναφερθέντα ορφανά θα σέρνονταν στα τέσσερα για να ξαναζήσουν την αγάπη αυτή; (Δεν είμαι φιλόζωος και μην με παρεξηγείτε. Θα γίνω μόνο όταν θα έχω πρώτα γίνει φιλάνθρωπος) Εμείς οι πολιτισμένοι Δυτικοί της θρησκείας του «αγαπά τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου» είμαστε μερικές ή ίσως , δεν είμαι απόλυτος, τις περισσότερες φορές, πιο απάνθρωποι πιο «άγριοι» από κάθε άλλο πολιτισμό που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη.

Φοβάμαι αυτόν, το συγκεκριμένο, κόσμο, τον κόσμο γύρο μου, φοβάμαι κι εμένα.

Υστερόγραφο: Μόλις τελείωνα τις γραμμές αυτές η λίστα αναπαραγωγής επέλεξε να παίξει το Zombie των Cranberries. Συγκλονιστικό τραγούδι από μια τόσο όμορφη φωνή και τόσο ταιριαστό με τα παραπάνω. Παιχνίδια που παίζει η άτιμη η τύχη… Δεν είμαστε άνθρωποι μα ζόμπι…






5 Comments:

  • Πραγματική γροθιά,γροθιά στο στομάχι,το κείμενο του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
    Και τόσο εύστοχα κι επώδυνα τα όσα καταθέτεις κι αναλύεις εσύ.
    Δυστυχώς,η κοινωνική αναλγησία,μόνο ανοδικές τάσεις δείχνει να έχει..
    Γινόμαστε όλο και συχνότερα,μια κοινωνία βολεμένων εαυτούληδων.
    Και δεν θα υπάρξει ελπίδα,όσο αρνείται να ξεκινήσει και να προχωρήσει η πορεία του ΕΓΩ προς το ΕΣΥ!

    Και τι παράδοξο,μόνη αναλαμπή κάποιες φορές,κάποιοι ''αλήτες''.

    Την αγάπη μου καλέ μου φίλε!

    By Blogger apousia, at 10:31 PM  

  • Γραπώνεσαι απ'όσες φορές καποιοι κατάφεραν να save the day και να γεμίσουν λίγο τη χαβούζα της απανθρωπιάς & του βολέματος με ανθρωπιά... Χαμένη μες τη χαβούζα, αλλά όχι γι αυτούς που τη δέχτηκαν και θα την θυμούνται πάντα...

    Και προσπαθείς να κάνεις κι εσύ το ίδιο, να φανείς αντάξιος -και να διαδώσεις το μήνυμα, "κάντε κάτι!"...

    Μπράβο Φοίνικα!
    :)))

    By Blogger Aphrodite, at 10:29 PM  

  • Πηγαίνω πρός τον ισθμό με το αυτοκίνητο φορτωμένο για διακοπές.Το μπροστινό μου αυτοκίνητο στρίβει ξαφνικά πρός τα δεξιά χωρίς λόγο και βρίσκεται κάθετα σε ένα χαντάκι 2 μέτρων.
    Σταματάω και τρέχω,είναι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων με μικροτραύματα που τρέχουν αίματα και τρομαγμένοι.
    Έχει ζάχαρο και κοιμήθηκε μου λέει η σύζυγος.
    Βάζουμε τον ένα στο αυτοκίνητο αλλά δεν υπάρχει χώρος για τον δεύτερο.
    Είναι 2 το μεσημέρι και σταμάτησε το 15ο αυτοκίνητο για να πάρει τον δεύτερο.
    Και οι ανθρωποι ήσαν όρθιοι,απλώς είχαν αίματα.
    Τίποτα άλλο.

    By Blogger αθεόφοβος, at 7:06 PM  

  • @αθεόφοβος
    Τα παραδείγματα πολλά. Απογοητευτικά πολλά. Και υποτίθεται είμαστε Έλληνες φιλόξενοι αισθηματίες και φιλότιμοι...
    Ευχαριστώ για την προσωπική σου εμπειρία. Και μπράβο σου, γιατί δεν είναι αυτονόητο, που σταμάτησες.

    By Blogger half-blood_phoenix, at 8:11 PM  

  • best regards, nice info » »

    By Anonymous Anonymous, at 9:18 AM  

Post a Comment

<< Home