half-blood_phoenix

Saturday, June 10, 2006

Ένας φίλος.

Με τον Παύλο γνωριζόμασταν από τόσο δα πιτσιρίκια. Από την πρώτη δημοτικού. Ήταν ένα παιδάκι εξυπνότερο από εμάς τους υπόλοιπους τις ηλικίας του. Το έβλεπες στο βλέμμα του. Ήταν ένα παιδάκι που γελούσε σπάνια , κλεισμένο στον εαυτό του και στις σκέψεις του. Ένα παιδάκι που μιλούσε ελάχιστα και είχε για το λόγο αυτό ακόμη λιγότερους φίλους. Μια ευαίσθητη ψυχή με δυο λόγια. Γενικά ταιριάζαμε πολύ. Έτσι ήμουνα κι εγώ αν και χωρίς σε καμία περίπτωση να υποπίπτω στην δική του υπερβολή. Και μεγαλώνοντας συνέχισε να είναι έτσι Το ίδιο κλεισμένος στον εαυτό του. Μόνο που απέκτησε δυο συνήθειες. Η πρώτη ήταν να καταγράφει τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του πάνω στο χαρτί. Η άλλη ήταν μια ανεξέλεγκτη τάση φυγής από όλους και από όλα.

Μεγαλώσαμε λοιπόν μαζί. Συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα. Καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλο, αν και εγώ ήμουν πλέον πολύ κοινωνικότερος από αυτόν, πολύ πιο εξωστρεφής χαρακτήρας. Ο ίδιος όμως έλεγε ότι από όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους που γνώριζε, εμένα εμπιστευόταν περισσότερο και εμένα θεωρούσε περισσότερο φίλο του. Παρόλα αυτά ποτέ δεν με είχε αφήσει να διαβάσω κάτι από αυτά που έγραφε. Εκεί στις σελίδες αυτές ήταν ο δικός του προσωπικός κόσμος. Εκεί δεν είχε θέση κανείς άλλος πέρα από τον ίδιο, ούτε καν εγώ.

Μέχρι που ένα πρωί πριν από 3 χρόνια τέτοιες μέρες του Ιούνη ξύπνησα και βρήκα στην εξώπορτα ένα δεματάκι με 20 κάτι τετράδια και 4 ντοσιέ με σελίδες. Ήταν όλα όσα τόσα χρόνια έγραφε. Και ένα φάκελο. Μέσα στο φάκελο αυτό με ένα λυτό γράμμα μου έλεγε ότι τώρα μπορώ να διαβάσω όσα έχει γράψει και να του τα φυλάξω μέχρι να επιστέψει. Αν και όποτε επιστέψει. Μόνο εσύ μου έγραφε μπορείς να τα εκτιμήσεις , μόνο σε σένα αξίζουν.

Πήγα βιαστικά στο σπίτι του. Βρήκα τους γονείς του αναστατωμένους , τη μητέρα του με κόκκινα μάτια. Μου έδηξαν ακόμη ένα γράμμα. Εκεί έλεγε πως φεύγει. Ζητούσε να μην τον ψάξει κανείς. Δήλωνε ότι στα είκοσι του ήθελε να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Ένα ξεκίνημα που άφηνε να εννοηθεί ότι μπορεί να ήταν από μια νέα ζωή κάπου, οπουδήποτε, πάνω στον πλανήτη μέχρι και η αυτοκτονία.

Τρία χρόνια μετά δεν έχει δώσει το παραμικρό σημάδι ζωής ή να το πω καλύτερα σημάδι παρουσίας. Κανείς δεν έχει την ελάχιστη ιδέα για το τι τελικά έκανε, που πήγε. Περίμενα τον πρώτο καιρό ότι τουλάχιστον σε μένα θα πάρει ένα τηλέφωνο. Με τον καιρό κατάλαβα ότι αν, όπως έγραφε, πραγματικά ήθελε να κάνει μια νέα αρχή , ότι και αν εννοούσε με αυτό, τότε ακόμη και ένα τηλεφώνημα έστω και σε εμένα θα ήταν μια αόρατη και αδιόρατη γραμμή διασύνδεσης με το παρελθόν του. Με ότι και αν ήθελε να αποφύγει τέλος πάντων σε αυτό το παρελθόν.

Βρίσκω την ευκαιρία να ανεβάσω κάτι δικό του σήμερα. Κάτι από αυτά που μου άφησε. Κάτι επετειακό ας πούμε. Λίγες γραμμές που έγραψε μέρες πριν εξαφανιστεί. Οι πρώτες έχουν νόημα.

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο

το ότι δεν μπορώ να πω

αυτό που θέλω ή το ότι

όταν καταφέρνω να το πω

κανείς δεν ακούει.



Μόνοι γεννιόμαστε πεθαίνουμε πιο μόνοι
Ευτυχισμένοι όσοι ζουν με την ψευδαίσθηση πως στη διαδρομή δεν ζούμε μόνοι.



Φεύγω κι ας είμαι πάλι εδώ.
Παραμένω κι ας φεύγω πάντα.
Μακριά η χαρά, παντού τριγύρω πόνος.
Φόβος, θα φεύγω πάντα μόνος


Στην ίδια σελίδα λίγο παρακάτω γράφει, και ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω σε ποιον απευθύνετε και τι θέλει να πει.


Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να σου πω την αλήθεια. Ξεφεύγει η αλήθεια από τα πράγματα για τα οποία θα ήθελα τώρα να σου μιλήσω.
Θα έπρεπε να ξέρω την αλήθεια. Δεν έπρεπε να ξέρω την αλήθεια. Δεν μας αφήνουν. Μόνο μας κλείνουν.

Δεν είμαι σίγουρος αν θα ανεβάσω ποτέ στο blog κάτι άλλο δικό του, ούτε αν θα του άρεσε το ότι δημοσίευσα, ας πούμε, τις σκέψεις του. Δεν πιστεύω ότι θα τον ξαναδώ ποτέ είτε ζει είτε όχι. Γνώμη μου είναι ότι ζει κάπου. Ελπίζω ευτυχισμένος. Ελπίζω να βρήκε ότι και αν έψαχνε.

10 Comments:

  • Πόσο δυσκολο θα ήταν αυτό για σένα!Σου εμπιστεύτηκε αυτά που έγραφε που σημαίνει οτι όντως σε ένιωθε πιο κόντα του.Παντως ηθελε να κόψει κάθε επαφή με την εως τοτε ζωή του και με τους ιδιους τους γονεις.Μήπως γινόταν κάτι σπίτι;Αναρωτιέμαι την αντίδραση τους και αν προσπάθησαν να τον βρουν.
    Παντως ειμαι σίγουρη ότι θα είναι κάπου καλα, εξάλλου τα άσχημα νέα μαθαίνονται πιο γρήγορα απο τα καλά οπότε κάτι θα μαθαίνατε.Θα ειναι χαρούμενος και θα περνάς βόλτες απο το μυαλό του γλυκιέ μου half-blood phoenix.

    By Blogger Pixie, at 11:19 AM  

  • Νεράιδα μου να σου πω την αλήθεια τώρα που το σκέφτομαι από κάποια χρονική απόσταση δεν ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Ίσως γιατί υποσυνείδητα ήξερα ότι αυτό αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε. Οι γονείς του ήταν αυτό που λέμε ιδανικοί γονείς. Δεν έψαξαν να τον βρουν, όχι περισσότερο από τα βασικά. Ενήλικας φεύγει από το σπίτι. Όλοι το κάνουμε. Απλά αυτός το έκανε με απόλυτο τρόπο.

    By Blogger half-blood_phoenix, at 2:33 AM  

  • Kι εγώ θέλω να πιστεύω πως είναι καλά!
    Ίσως ''το πλοίο των ονείρων του τον πήγε,σε κόσμους που εμείς δεν τους αντέχουμε''.
    Και ξέρεις κάτι γλυκέ μου half-blood_phoenix?
    Καλύτερα να μην ερμηνεύσεις πλήρως τα γραπτά του.
    Καλύτερα πάντα να ''πολιορκούμε'' απλώς, τα μυστήρια του νου των ανθρώπων που αγαπάμε!
    Να μην κατορθώνουμε να ''εισβάλλουμε''..

    Την αγάπη μου!

    By Blogger apousia, at 2:59 PM  

  • Απουσία προσπαθώ να καταλάβω όσα γράφει γιατί ένα μικρό τμήμα αυτού του παιδιού (ως παιδί έχει μείνει στην μνήμη μου) το βρίσκω συχνά και μέσα μου. Αν και για να πω την αλήθεια έχω μέχρι τώρα διαβάσει μόνο το ένα τρίτο περίπου όσων μου άφησε. Σταμάτησα όταν θυμήθηκα το τέλος του «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά». Ο Ζορμπάς πεθαίνει όταν ο Καζαντζάκης τελειώνει την βιογραφία του. Φοβάμαι να τελειώσω όλα τα κείμενα του. Νιώθω ότι έτσι τον κρατάω ζωντανό. Ίσως να υπερβάλω , ίσως να φέρομαι ανόητα αλλά ποτέ δεν ξέρεις…

    By Blogger half-blood_phoenix, at 2:58 AM  

  • Απ’ ό,τι καταλαβαίνω,
    τον βασάνιζε κάτι,
    που δυσκολευόταν να αποδεχθεί ακόμη κι ο ίδιος.
    Και μάλλον απευθύνεται σ’ εσένα.
    Τώρα θα ψάχνει την ταυτότητά του,
    άγνωστος μεταξύ αγνώστων,
    χωρίς παρελθόν, χωρίς ετικέτες.
    Δεν έχει πάθει τίποτα, μην ανησυχείς.
    No news, good news.

    By Blogger Αλεξία Ηλιάδου (synas), at 7:48 PM  

  • Αυτο το τελευταίο (σχολιο syna) το σκεπτόμουν και εγώ οταν διάβαζα το κείμενο αλλά δεν το ειπα.Μου έλειψαν τα κειμενά σου εχω πάθει εξάρτηση.Μακια!

    By Blogger Pixie, at 11:03 PM  

  • Καλησπέρα half-blood_phoenix...

    Ίσως η απάντηση σε όλα σου τα ερωτήματα γύρω από τον φίλο σου, να βρίσκονται κάπου μέσα στα γραπτά του... εξάλλου δεν τα έχεις διαβάσει όλα, έτσι δεν είναι; Πάλι, μπορεί και όχι... Ωστόσο, ήταν πραγματικά μεγάλη τιμή για σένα που σου εμπιστεύτηκε την ζωή του. Γιατί περί αυτού πρόκειται... Ένας άνθρωπος τόσο κλειστός και εσωστρεφής που σου προσφέρει όλες του τις σκέψεις χρόνων, τους προβληματισμούς του και τις ανησυχίες του, τις χαρές και τις λύπες του, με μια κίνηση εν μια νυκτί... Μεγάλη υπόθεση half-blood_phoenix...

    Εύχομαι αυτός ο άνθρωπος να είναι κάπου καλά και ασφαλής, και να βρήκε αυτό που αναζητούσε. Και μέσα στην επόμενή του αναζήτηση (γιατί αυτές είναι ατέρμονες... ειδικά για αυτούς τους τύπους ανθρώπων) θα είσαι εσύ. Κάποια στιγμή θα ψάξει να σε βρεί. Έτσι νομίζω... και ξέρεις πώς θα' ναι τότε; Θα βρεθείτε σα να είχατε βρεθεί μόλις πρίν από μια βδομάδα και θα πείτε τα νέα σας...

    Την καλησπέρα μου με αγάπη.
    Ξ.

    By Blogger xenia, at 11:15 PM  

  • Από τη μία είναι στενάχωρη ιστορία. Ένα παιδί δυστυχισμένο, 2 γονείς που δεν ξέρουν τι απέγινε.
    Από την άλλη αποτελεί κίνηση απόλυτης ελευθερίας. Η ελευθερία βούλησης σε όλο της το μεγαλείο!
    Όπου κι αν είναι, ό,τι κι αν έχει γίνει, ο φίλος σου πήρε τη ζωή του στα χέρια του και τόλμησε να την αλλάξει! Θέλει θάρρος αυτό...

    By Blogger Titika, at 2:23 PM  

  • Πολύ cool μας βρίσκω και να με συμπαθάτε, αλλά

    ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ ΘΑ ΗΡΕΜΗΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ?

    ΟΚ, ο γυιός προφανώς κάτι ήθελε και πήγε να το βρει, αυτοί οι δύο τι χρωστάνε?

    Εχετε παιδιά?

    Ε, μόνον όποιος έχει μπορεί να με καταλάβει αυτή τη στιγμή.

    Εχω αρρωστήσει.

    Μακάρι ο φίλος σου να είναι καλά, καλά-καλά, και να γυρίσει γρήγορα, να πάει η καρδιά τους στη θέση της, να πέσουν οι απαραίτητες εξηγήσεις και δηλώσεις αγάπης, γιατί ποτέ τελικά δε μας φτάνει ν'ακούμε και να λέμε στους γονείς μας ότι τους αγαπάμε (μιλώ για γονείς, όχι για τέρατα, έτσι?) και μετά ας συνεχίσει...

    Τι τό'θελα...

    Εγώ μπήκα γιατί έχεις να φανείς πολύν καιρό από το ΝΔ-όσπιτο, και μια και δεν έχω δικό μου να τα λέμε, ε, πληζ, μπες στο "στέκι" κι έχεις τόσον καιρό...

    Φιλάκια,

    Αφροδίτη

    By Blogger Aphrodite, at 1:42 AM  

  • By Anonymous Anonymous, at 2:32 PM  

Post a Comment

<< Home