Δυο περιστατικά.

Περιστατικό πρώτο: Απανθρωπιά.
Σήμερα το μεσημέρι στο σουπερ-μάρκετ. Μια γριούλα, 75+ και με ψυχολογικά προβλήματα όπως κατάλαβα, με ένα χυμό στο χέρι είναι δυο θέσεις μπροστά μου στο ταμείο. Όταν φτάνει η σειρά της πάει να πληρώσει με κέρματα. Το μεγαλύτερο ήταν δεκάλεπτο. Δεν φτάνουν για το χυμό. Η ταμίας τη ρωτάει αν έχει αλλά. Ψάχνει να βρει. Βγάζει άλλα 5 λεπτά. Πάλι δεν φτάνουν. Της χρειάζονται άλλα 35 λεπτά. Η ταμίας της λέει να φύγει. Καθώς τη βλέπω να βγαίνει σκυφτή από την έξοδο του σούπερ μάρκετ νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά. Είναι οι ενοχές. Ενοχές για τους τόσους πελάτες που δεν φιλοτιμήθηκε κανείς τους να δώσει 40 λεπτά για να βοηθήσει έναν άνθρωπο. Βλέπω την ενοχή και την ντροπή στα κοφτά βλέμματα που ανταλλάζουν μεταξύ τους. Ακόμη περισσότερες ενοχές και ντροπή για μένα τον ίδιο. Έπρεπε να της είχα δώσει εγώ. Γιατί δεν το έκανα; Μετά από σκέψη κατέληξα. Αδιαφόρησα. Εκείνη τη στιγμή δεν ήταν πως δεν ήθελα να βοηθήσω. Απλά αδιαφόρησα. Νιώθω άσχημα, πολύ άσχημα. Φέρθηκα απάνθρωπα…

Περιστατικό δεύτερο: βλακεία (για να ευθυμήσουμε και λίγο)
Το 1998. Τρίτη γυμνασίου. Η φλωρούμπα της τάξης, ένας μαθητής με μεγάλο ζήλο για διάβασμα αλλά με ευφυΐα που δεν του αποκόμιζε βαθμούς μεγαλύτερους του 12, μας έχει πρήξει σχετικά με το πόσο έξυπνος είναι (ήταν και υπερόπτης ο άτιμος!). Συμβούλιο παρέας. Τι θα του κάνουμε; Τη βία την αντιπαθούσαμε και δεν την χρησιμοποιούσαμε ποτέ και για κανέναν. Μια ιδέα κατεβαίνει στο μυαλό κάποιου. Πάμε αμέσως και τον βρίσκουμε.
- “Φίλε Κώστα έχουμε μια απορία.” (το όνομα είναι τυχαίο)
- “Πέστε μου να σας πω εγώ, σίγουρα θα ξέρω.” (σας το είπα ήταν υπερόπτης)
- “Να δεν θυμόμαστε ποτέ έγινε ο Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.”
Το σκέφτεται σοβαρά το θέμα. Εμείς γελάμε κρυφά. Πάλι το έχαψε! Αν είναι δυνατόν.
- “Μια στιγμή να το θυμηθώ”, λέει.
- “Θυμάμαι”, λέει κάποιος από την παρέα, “ότι ήταν μετά το 1990, αλλά πότε ακριβώς δεν ξέρω.”
Ο τύπος πιέζει το μυαλό του να θυμηθεί. Τίποτα. Πάει παραδίπλα και ρωτά μια συμμαθήτρια μας που θαυμάζει για τα εικοσάρια της. Εκείνη καταλαβαίνει πως του κάνουμε πλάκα και του λέει πως δεν ξέρει. Τελικά ανοίγει το βιβλίο της ιστορίας το ξεφυλλίζει για δυο λεπτά και επιστρέφει χαμογελώντας.
- “Το θυμήθηκα”, λέει με το ύφος του ανθρώπου που μόλις ανακάλυψε τη φωτιά.
-“Ποτέ ρε Κώστα;”
-“Το 1995” λέει με απόλυτη βεβαιότητα.
Τα γέλια τα φαντάζεστε…

Τελικά βλακεία δεν είναι να μην ξέρεις, βλακεία είναι να χτίζεις πάνω σε όσα δεν ξέρεις.

Και σκέφτομαι. Τι είναι χειρότερο της απανθρωπιάς και της βλακείας;
Ίσως μόνο ο συνδυασμός τους…