Τέλος Εποχής

Τέλος εποχής σήμερα για την ελληνική – και όχι μόνο – blogόσφαιρα. Το blog του αγαπητού Νίκου Δήμου κατεβάζει ρολά. Ένα από τα ποιο πετυχημένα και ποιοτικά blog , με την καλή έννοια του όρου και όχι με αυτή του ελιτισμού, φτάνει σήμερα στο τέλος του. Ίσως όχι για πάντα αλλά από ότι φαίνετε για κάποιο μεγάλο διάστημα. Το πόσο πετυχημένο ήταν το αποδεικνύουν τόσο το πλήθος τον φίλων του που σχολίαζαν καθημερινά όσο και το ακόμα μεγαλύτερο πλήθος αυτών που το διάβαζαν απλά και αυτοί σε καθημερινή βάση. Για την ποιότητα τα λόγια είναι περιττά.

Δεν θα σχολιάσω τους λόγους που κλείνει. Έχουν αναλυθεί από χτες το απόγευμα από παρά πολλούς φίλους αλλά και από μένα τον ίδιο στο blog του. Και δεν θα αποδώσω ευθύνες. Δεν υπάρχει λόγος. Αυτοί που φταίνε το ξέρουν, φαντάζομαι. Και δεν είναι δύσκολο για τον καθένα να καταλάβει ποιοι και γιατί είναι.

Θέλω απλά να ευχαριστήσω τον Νίκο για την ευκαιρία που μου και μας έδωσε να τον γνωρίσουμε από κοντά. Την ευκαιρία να μιλήσουμε να συζητήσουμε μαζί του. Την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του και εγώ και να τον γνωρίσω καλύτερα.
Δεν θα έκαναν ,και δεν έκαναν, πολλοί και ας μου επιτραπεί αυτός ο ίσως αδόκιμος όρος, «φτασμένοι» άνθρωποι και δη συγγραφείς την κίνηση του αυτή. Να αντικρίσει κανείς τους αναγνώστες και φίλους - και αναπόφευκτα τους εχθρούς του - κατά πρόσωπο και να θέσει προς ελεύθερη δημοκρατική κουβέντα ερωτήματα προβληματισμούς που τον αφορούν, που αφορούν εν τέλη όλους μας, θέλει και πολύ θάρρος και πολύ μεράκι και πολύ αγάπη. Η προσπάθεια του να σταματήσει να απευθύνετε στους αναγνώστες στο τρίτο πρόσωπο των βιβλίων και να περάσει στο αμεσότερο δεύτερο είναι αξιέπαινη. Και μόνο το γεγονός ότι ένας 22χρονος φοιτητής σαν εμένα μπορεί να απευθύνεται σε έναν συγγραφέα με το μικρό του όνομα αποδεικνύει πολλά σε πολλούς.

Χαίρομαι που είχα την τύχη να είμαι μέρος του blog του. Να συμμετέχω και να είμαι μέλος της θαυμάσιας αυτής παρέας των σχολιαστών του. Και ήταν πράγματι ένα blog που διακρίθηκε τόσο για την ποιότητα του συγγραφέα του όσο και για την ποιότητα των σχολιαστών του. Χαίρομαι που θα μπορώ να πω ότι ήμουν και εγώ εκεί.
Όμως αρκετά με τα αυτονόητα…

Το θέμα είναι τι γίνετε μετά την σημερινή μέρα. Πολλοί έχουν ήδη πολύ αξιόλογα blog. Δεν θα αναφέρω ονόματα, ανακαλύψτε τους μόνοι σας. Για κάποιους άλλους , μεταξύ των οποίων και εγώ παρουσιάζεται μια ευκαιρία. Τον χρόνο που αφιερώναμε στο blog του Νίκου μπορούμε τώρα να το αφιερώσουμε στο δικό μας. Όχι ότι του Νίκου δεν ήταν δικό μας, προς θεού.

Παρά μα παρά πολλές όμορφες ιδέες και απόψεις ακούστηκαν αυτούς τους 6 μήνες σαν σχόλια στου Νίκου. Ευκαιρία να αναλυθούν από τον καθένα μας στο δικό του blog εκτενέστερα. Ευκαιρία να ειπωθούν οι δικές μας απόψεις γνώμες , αγάπες , φοβίες ελπίδες και όνειρα.

Φίλοι μου, ο Νίκος όπου κι αν πήγε, μα και όπου κι αν πάει, δημιούργησε, «έγραψε» , «ζωγράφισε» όπως λέμε εμείς οι μικρότεροι. Ας τον μιμηθούμε και μακάρι, το ξέρω ότι ο ίδιος το ελπίζει, να τον ξεπεράσουμε.

Φίλε Νίκο χάρηκα για την γνωριμία. Τόσο απλά.

Υ.Γ. Το blog του Νίκου θα παραμείνει ελεύθερο να ταξιδεύει στα ηλεκτρονικά κύματα, να πετάει στον ηλεκτρονικό ουρανό, του Διαδικτύου. Σχολιάστε το ελευθέρα.

Προσθήκη: Ο Νίκος Δήμου Τώρα γράφει σε ένα καινούριο και διαφορετικό από το πάλιο, blog. Επισκεφτείτε το ΕΔΩ.