half-blood_phoenix

Wednesday, August 02, 2006

Πάνε οι Φοίνικες διακοπές;

Όχι δεν πάνε και ας έχω μέρες να γράψω. Το καλοκαίρι δεν με εμπνέει για να γράφω το οτιδήποτε. Αυτός είναι και ο λόγος που οι εξεταστικές του Σεπτέμβρη πάνε στράφι πάντα. Το καλοκαίρι δεν ενδείκνυται για πνευματική εργασία. Αυτή η ζεστή… σε αποχαυνώνει.

Πάντως διακοπές δεν πήγα ακόμη και δεν πρόκειται να πάω. Στα 22 μου χρόνια έχω υπολογίσει ότι μου αντιστοιχεί μια ημέρα διακοπών κάθε δυο ολόκληρα χρόνια! Συνολικά μέχρι τώρα όλες μου οι διακοπές αριθμούν 11 μέρες. Σοβαρά μιλάω.( Για να το καταλάβετε καλύτερα να σας πω ότι δεν ξέρω μπάνιο. Όταν πάω θάλασσα κανένα μεσημέρι στα Χανιά με συμφοιτητές πλατσουρίζω στα ρηχά μαζί με τα τρίχρονα και τις γριές…) Τα καλά του να είσαι παιδί αγροτικής οικογένειας. Δεν υπάρχουν χρήματα ποτέ για περιττές πολυτέλειες όπως οι διακοπές. Μα ακόμη και μια χρονιά στις πέντε που ίσως να υπάρχουν παραπάνω χρήματα πότε να πας διακοπές; Το καλοκαίρι για τον αγρότη είναι η περίοδος εργασίας. Λένε ότι ο γυναικολόγος με τον σερβιτόρο έχουν σαν κοινό στοιχείο το ότι δουλεύουν εκεί που οι άλλοι διασκεδάζουν… ( το πιάσατε το υπονοούμενο ελπίζω, να μην επεκταθώ τώρα). Ε, ο γεωργός δουλεύει όταν οι άλλοι διασκεδάζουν…

Ομολογώ ότι έχω ξεκινήσει πολλά ποστ όλο αυτόν το καιρό αλλά όλα έμειναν ημιτελή. Δεν μπορούσα να βρω λόγια να αποδώσω ότι ήθελα να πω. Ένα δεύτερο blog που ξεκίνησα με θέμα τη φωτογραφία δεν περπάτησε (όποιος θέλει να το δει ας πάει στο profile μου να βρει το link αν και μόνο μια φωτογραφία υπάρχει μέχρι τώρα και αυτή μικρής αξίας – για μένα έχει μεγάλη αξία γιατί τον εν λόγο βασιλικό στην μικρή του γλάστρα στο παράθυρο μου, παλεύω ένα καλοκαίρι να τον κρατήσω στη ζωή. Εκεί που πάει να στεγνώσει ξανά πρασινίζει και μόλις σκέφτομαι «μα τι όμορφος που είναι» αρχίζει πάλι να κιτρινίζει). Μάλλον από Σεπτέμβρη θα επανέλθω δυναμικά.

Είναι και αυτός ο πόλεμος στο Λίβανο που με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Με κάθε πόλεμο που παρακολουθώ από τα δελτία, στην ασφάλεια της ειρήνης που επικρατεί εδώ, μου φαίνεται όλο και ποιο παράλογη ως ενέργεια. Θέλω να πω τι στο διάολο κερδίζει το Ισραήλ ή η Χεσμολάχ με τον πόλεμο αυτό. Μόνο νεκρούς… Δεν ξέρω… είμαστε πια σαν άνθρωποι τόσο μα τόσο ηλίθιοι; Και αφού και εγώ είμαι άνθρωπος άρα είμαι ηλίθιος τι νόημα έχει να γράψω;

Αλήθεια πως είναι να ζεις με τόσους νεκρούς δίπλα σου κάθε μέρα; Με τόσα νεκρά παιδιά; Εδώ, στις πολιτείες της ειρήνης, ένα παιδάκι πεθαίνει από κάποιο ατύχημα ή δολοφονείται και παγώνει η ψυχή μας. Ψάχνουμε το γιατί, καταλογίζουμε εύθηνες και καταδικάζουμε τους φταίχτες ευχόμενοι να μην ξανασυμβεί. Εκεί; Εκεί που οι νεκροί είναι τόσοι, που αν έκαναν πολιτικό κόμμα θα σχημάτιζαν άνετα κυβέρνηση στης επόμενες εκλογές, πως προχωρά η ζωή; Προχωρά η ζωή όταν ξυπνάς και ο γείτονας σου κλαίει δίπλα σου με δυο νεκρά παιδιά στην αγκαλιά του; Παιδιά που έφυγαν από μια βόμβα ακριβείας που έσκασε στη δική του αυλή, μια βόμβα που για λίγα μέτρα θα μπορούσε να είχε πάρει τα δικά σου παιδία. Με τη ψυχή συνεχίζεις σκεφτόμενος ένα αγαπημένο πρόσωπο στην αγκαλιά σου ξεψυχισμένο, ματωμένο, διαμελισμένο, αθώο; Γιατί το να πάρει εσένα η βόμβα είναι το λιγότερο. Η δική σου ζωή μετρά πάντα λιγότερο από τις ζωές αυτών αγαπάς.


Στον πόλεμο το ψωμί δίνετε με το δελτίο. Στον πόλεμο και η ζωή δίνετε με το δελτίο.


Διαβάζω την αποκριά του Σαχτούρη και ανατριχιάζω.


Η αποκριά


Μακριά σ΄ έν΄ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή η αποκριά

το γαϊδουράκι γύριζε μεσ΄ τους έρημους δρόμους

όπου δεν ανέπνεε κανείς

πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό

κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αητούς τους

που τους είχαν ξεχάσει

έπεφτε χιόνι γυάλινος χαρτοπόλεμος

μάτωνε τις καρδιές

μια γυναίκα γονατισμένη

ανάστρεφε τα μάτια της σα νεκρή

μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες έν- δυο

εν- δυο με παγωμένα δόντια



Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι

αποκριάτικο

γεμάτο μίσος

το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα

μαχαιρωμένο




Μακριά σ΄ έν΄ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή η αποκριά



Αλλάζω διάθεση (σαν το βασιλικό μου και εγώ). Το δίπλωμα οδήγησης τελικά το πήρα. Ακόμη ένας λόγος που δεν πόσταρα κάτι. Τώρα περνάω τα βράδια μου στο αυτοκίνητο κάνοντας βόλτες μέχρι το πρωί. Βόλτες για να εξοικειωθώ και να αποκτήσω εμπειρία τις ονομάζω εγώ, μου καις την βενζίνη γκρινιάζει ο πατέρας μου! Δεν φταίω εγώ που το αυτοκίνητο σου λειτουργεί με βενζίνη αντί για νερό λέω εγώ, σταματά το δούλεμα αγριεύει ο πατήρ μου!!!

Επίσης το καλοκαίρι αυτό είχε και πολλές απογοητεύσεις. Η ήττα του Ζινταν στον τελικό του μουντιάλ μου στοίχισε. Ήταν ένα Όνειρο που βούλιαξε και για αρκετό καιρό μια αίσθηση ματαιότητας δεν μου επέτρεπε να γράψω κάτι. Και να ήταν μόνο αυτό; Όχι μετά πήγα και ερωτεύτηκα.


Και μια φωτογραφία. Άλλωστε είναι πάγια τακτική των bloggers σε κάθε ποστ να έχουν και μια τουλάχιστον φωτογραφία. Προσδίδει άλλο στιλ και ομορφαίνει το blog. Ε σήμερα θα σας δείξω το χωριό που μεγάλωσα και από το οποίο σας γράφω τώρα. Τη φωτογραφία την τράβηξα εγώ με το καινούριο μου φωτο-κινητό ( αγόρασα κινητό με φωτογραφική – K800i - και τώρα όποιος και ότι διέρχεται από μπροστά μου αποθανατίζεται είτε το θέλει είτε όχι! – κάπου και κάπως πρέπει να ξεσπάσω κι εγώ τον πόνο μου!). Την έβγαλα δυο μέρες πριν, ανεβασμένος σε παρακείμενο βουνό όπου έκανα μεσημεριανή βόλτα στο λιοπύρι. Εγώ διαμένω κάπου στο κέντρο της φωτογραφίας αλλά ποιος νοιάζεται τώρα… Άσε που δεν φαίνεται και καθαρά… Δεν φταίω εγώ είχα τον ήλιο μπροστά μου… Δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι' αυτό…


Άντε και επειδή με βρίσκεται στις καλές μου , και γιατί μια δεύτερη φωτογραφία δίνει ακόμη μεγαλύτερο κύρος στο ποστ, σε παγκόσμια αποκλειστικότητα σας παρουσιάζω τον τρούλο της εκκλησίας απέναντι από το σπίτι μου. Α, και τους πελαργούς που κατοικούν στον τρούλο της εκκλησίας απέναντι από το σπίτι μου. Αυτό φαντάζομαι τους κάνει γείτονες μου. Αλλά ούτε τα ονόματα τους δεν ξέρω. Άτιμη «αλλοτρίωση των σχέσεων του σύγχρονου αστικού περιβάλλοντος» που μας πρότειναν και οι φιλόλογοι στο λύκειο να γράφουμε στις εκθέσεις μας…

Σας καληνυχτίζω. Πάω να κάνω βόλτα με το αυτοκίνητο να κάψω βενζίνη. Ο Αντύπας (ο πάλε ποτέ γνωστός τραγουδιστής βρε παιδία) το έχει άλλωστε πει: «Οδηγώ και σε σκέφτομαι, κ’ ειν’ αυτό επικίνδυνο». Αν και εγώ θα προτιμούσα το «άσμα» των «ΖΙΓΚ ΖΑΓΚ» (αν δεν θυμάστε ούτε τους ΖΙΓΚ ΖΑΓΚ είστε άξιοι της μοίρας σας) που έλεγε «Έλα , έλα φύγαμε έλα, βόλτα με κλεμμένο αμάξι» !!! ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!!!!!!!

6 Comments:

  • Ουαου!Τι να προλάβω να σχολιάσω!
    Συγχαρητήρια για το δίπλωμα αντε και απο του χρόνου να το παίρνεις για ταξιδάκι έτσι θα κάνεις και πιο πολλές διακοπές.Ειναι και ο λόγος που εξαφανίζεσαι τα βράδυα.Υο κανω και εγώ αλλά συνήθως όταν δεν νιώθω καλά.

    Γιατι απογοητεύτηκες με το καινουριο blog και λές οτι δεν περπάτησε;θα σου στείλω και εγώ φωτογραφιές τωρα λιγο υπολειτουργώ λογω ζέστης και σιγουρα και άλλοι!Οσο για το βασιλικό δεν αναγνωρίζει την γραμματοσειρά στο post και δεν κατάλαβα τι ήταν!Cute!

    Και για τον έρωτα.......
    Δεν είναι τέλειο να είσαι ερωτευμένος παρολαυτά;
    θα πάνε όλα καλά!
    Mάκια

    (p.s το mail σου δεν το κοιτάς ε?)

    By Blogger Pixie, at 12:07 AM  

  • Άστα, φίλε... το Μαράκι φταίει για όλα...

    Από Σεπτέμβρη σε βλέπω πιο δυνατό, πάντως.

    By Blogger cyrus, at 11:41 AM  

  • Συγχαρητήρια για το δίπλωμα. Τώρα μένει να μάθεις και κολύμπι. Αντε και να σου χαμογελάσει και η αγάπη σου.

    Λές όμως:

    "Θέλω να πω τι στο διάολο κερδίζει το Ισραήλ ή η Χεσμολάχ με τον πόλεμο αυτό. Μόνο νεκρούς… Δεν ξέρω… είμαστε πια σαν άνθρωποι τόσο μα τόσο ηλίθιοι; ... ... Αλήθεια πως είναι να ζεις με τόσους νεκρούς δίπλα σου κάθε μέρα;"

    Συνήθως ρωτάμε "πως θα αισθανόμουν άραγε αν σκοτώναν το παιδί μου; Τι θα έκανα;". Και μετά αποφασίζουμε για το τι πρέπει να κάνει κάθε ένας που του σκοτώνουνε το παιδί. Το σωστό όμως θα ήταν να ρωτήσουμε "πως αισθάνεται άραγε κάποιος που του σκοτώνουνε το παιδί;". Τότε όμως πρέπει να πούμε ότι απλά δεν ξέρουμε και δεν θα μάθουμε ποτέ. Όπως δεν ξέρουμς πως αισθάνεται ένας Παλαιστίνιος όντας Παλαιστίνιος, ούτε πως αισθάνεται ένας Ισραηλινός όντας Ισραηλινός.

    Γιαυτό όσο και να μιλάμε και όσο και αν λυπόμαστε οι άλλοι θα συνεχίσουν να σκοτώνονται. Γιατί μόνον αυτοί ξέρουν πως αισθάνονται.

    Μπορούμε να τους σταματήσουμε. Αλλά μόνον αν κάνουμε πράγματα που θα είναι περισσότερα από απόρίες ή ευχές. Πράγματα που θα αρχίσουν να στοιχίζουν και σε μας. Γίνονται όμως αυτά τα πράγματα σε περίοδο διακοπών;

    By Blogger ΕΡΜΙΠΠΟΣ, at 2:27 AM  

  • Τώρα μετά το δίπλωμα οδήγησης μπορείς να πηγαίνεις εύκολα στη Γεωργιούπολη που είναι ιδανική για όσους είναι υπέρ της ορθίας κολυμβήσεως!

    By Blogger αθεόφοβος, at 2:31 AM  

  • Κοίτα τι κάνουν αυτά τα Μαράκια!!! ;D

    By Blogger ovi, at 2:09 PM  

  • By Anonymous Anonymous, at 1:27 PM  

Post a Comment

<< Home