Παραμονή πρωτοχρονιάς

Παραμονή πρωτοχρονιάς. Περπατάς μόνος στους γεμάτους με ομίχλη και ανθρώπους δρόμους. Λαμπάκια στο διάβα σου αναβοσβήνουν πολύχρωμα γιορτινά, τη στιγμή που η ψυχή σου σβήνει αργά στο σκοτάδι. Αυτή που αγαπάς, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά χαμογελά… μα όχι για χάρη σου. Το χαμόγελο της που ζεσταίνει σαν ζωή, ο παγωμένος αέρας που χτυπά το πρόσωπο σου, διαπερνά το στήθος σου και αγγίζει την καρδιά σου.

Μια μαμά, ένας μπαμπάς, στη μέση ένα παιδάκι, σε προσπερνούν πιασμένοι χέρι χέρι. Γκρεμισμένα όνειρα ενός μέλλοντος που δεν θα ζήσεις τσακίζονται πάνω σου, σου κόβουν την ανάσα. Κοντοστέκεσαι, βαριανασαίνεις, η καρδιά σου χτυπά ακανόνιστα μα δυνατά. Το κοντινό παγκάκι που θα καθόσουνα να ξαποστάσεις να ξανάβεις την αναπνοή σου, πιασμένο από ώρα.

Δυο νέοι, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, όμορφοι άγγελοι, αγκαλισμένοι, φιλιούνται. Από τα ενωμένα σώματα, από τα ενωμένα στόματα η αγάπη τους, θάλασσα αφρισμένη, ξεχειλίζει , γεμίζει το χώρο. Έρχεται ορμητική κατά πάνω σου. Γίνεται όμως ψυχρή, κρυστάλλινη μνήμη, ανάμνηση μιας πράσινης ,καθαρής ματιάς που στολίζει ένα κατάξανθο γελαστό πρόσωπο, και εσένα σε πνίγει.

Κάτι μαύρο και μεταλλικό, κάτι σκοτεινό σαν τη λήθη του τέλους, σου μιλά μέσα από την τσέπη σου. Το πιάνεις το βγάζεις έξω, μα κανείς τους δεν σε προσέχει. Ο αχνός της παγωμένης σου αναπνοής θολώνει για μια στιγμή την εικόνα των ερωτευμένων. Και πριν η εικόνα καθαρίσει, ένα δάκρυ.

Ένα και μοναδικό δάκρυ σχηματίζεται στην άκρη του ματιού σου. Το ένα και μοναδικό δάκρυ που θες να υπάρχει αύριο για σένα στα δικά της όμορφα μάτια. Κυλά αργά, ζεστό, αυλακώνει το πρόσωπο σου και στάζει προς το έδαφος. Μα καθώς πέφτει σα παγωμένο λες, αναπηδά πάνω στο τραχύ πεζοδρόμιο, διάφανο, σαν ένα τόσο δα μικρό διαμάντι. Σκύβεις και το πιάνεις. Δεν το περιμένεις μα είναι ακόμα τόσο ζεστό, σαν ελπίδα. Το κρατάς με δύναμη στο ελεύθερο χέρι σου. Θέλεις να το βρούνε εκεί. Θες να της το δώσουν.

Ο χτύπος ενός ρολογιού παραμορφώνει, θρυμματίζει τον κρύο, πηχτό αέρα. Σηκώνεις το βλέμμα. Το ρόλοι της αντικρινής εκκλησίας αρχίζει να μέτρα τους χτύπους της δωδέκατης ώρας. Σηκώνεις το άλλο χέρι, το μεταλλικό και ακουμπάς τη μαύρη προέκταση του στον κρόταφο σου. Τώρα επιτέλους η ζωή στο παγκάκι σε προσέχει. Διαβάζεις στα μάτια τους τον τρόμο. Μα δεν καταλαβαίνεις αν τους φοβίζει περισσότερο η σκοτεινή ύλη στο χέρι σου ή η μοναξιά στο βλέμμα σου.

Ο δεύτερος χτύπος από την μεριά της εκκλησίας παραμορφώνει λίγο ακόμα τα νεανικά, κατακόκκινα πρόσωπα που σε κοιτούν λες εκστατικά. Έχεις άλλους δέκα χτύπους. Για να αποφασίσεις. Στα δυο σου χέρια αντιμάχονται δυο αέναες δυνάμεις. Στο δεξή σου χέρι το μεταλλικό κρύο σκοτάδι, ο θάνατος και το τέλος. Στο αριστερό σου χέρι το ζεστό διαμάντι, η ελπίδα κι η ζωή. Απόψε και για άλλους δέκα χτύπους ενός άψυχου, αδυσώπητου ρολογιού δίνουν μέσα σου μια λυσσαλέα μάχη.

Ο τρίτος χτύπος φέρνει μαζί και το πρόσωπο της. Δεν χαμογελά πια. Σε παρατηρεί απόμακρη και όμορφη σαν θεά, τόσο τέλεια μα και τόσο απρόσιτη. Ξέρεις ότι ταξίδεψε σε μια στιγμή όλη αυτή την απόσταση μέχρι εδώ ως ουδέτερος παρατηρητής της απόφασης σου. Το ρόλοι μέτρα απανωτά αυτή τη δωδέκατη, τη μεγαλύτερη ώρα. Η μάχη μέσα σου θεριεύει πια και οι νεκροί της, οι δικές σας στιγμές ζωής αγάπης και ερωτά, πέφτουν χιλιάδες. Και κάπου εκεί στον ενδέκατο χτύπο έχεις πάρει την απόφαση σου. Κοιτάς με καθάριο βλέμμα τους ερωτευμένους μες τα μάτια και με όση δύναμη σου απομένει εύχεσαι.

«Καλή χρονιά.» Ο θόρυβος του τελευταίου χτύπου του ρολογιού θα καλύψει τόσο την τελευταία συλλαβή σου όσο και το θόρυβο της απόφασης σου. Ένα καινούριο έτος μόλις ξεκίνησε για όλο τον κόσμο.

Κυριακή 31/12/06

Αφιερωμένο σε όλους τους ερωτευμένους που περνούν τις γιορτινές αυτές μέρες, πιο μόνοι αυτοί από όλους τους μόνους. Πιο μόνοι μακριά από το ένα και μοναδικό πρόσωπο που τόσο αγαπούν.

Αφιερωμένο σε μένα.

Αφιερωμένο στη φίλη Μαρίνα. (Απουσία)

Καλή χρονιά σε όλους.

Το σκίτσο ειναι του Milo Manara.

Τα Χανία και ... οι αλλαγές!

Πίσω στα Χανιά λοιπόν μετά από 3 ολόκληρους μήνες απουσίας.

Εδώ σε πρώτο πλάνο ο πρόσφατα αναπαλαιωμένος και συντηρημένος φάρος – σύμβολο της πόλης των Χανίων. (Η φωτογραφία τραβηγμένη από μένα χτες βράδυ με το K800i.)

Κάποιες αλλαγές σίγουρα είναι εμφανείς στο blog. Το ποστ του δεκαπενταύγουστου κατέβηκε. Ευχαριστώ θερμά τους 3 σχολιαστές του, για τα αν μη τι άλλο, εμψυχωτικά τους σχόλια. Αναγκάστηκα να με αυτό-λογοκρίνω και να τους «κόψω» και αυτούς για λόγους σοβαρούς που κάποια στιγμή θα αναφέρω , με δεν είναι τώρα της στιγμής. Επίσης και το αμέσως προηγούμενα ποστ υπέστη κάποιες τροποποιήσεις σε μερικά «ευαίσθητα» σημεία του.

Αλλαγή και για το εικονίδιο στο profile. Καιρός ήταν να γίνει και αυτό!

Τι λέει όμορφο δεν είναι;

Ενας πανέμορφος, δακρυσμένος, θυληκός άγγελος...

Μάλλον αυτά προς το παρόν. Θα επανέλθω όμως σύντομα…

Πάνε οι Φοίνικες διακοπές;

Όχι δεν πάνε και ας έχω μέρες να γράψω. Το καλοκαίρι δεν με εμπνέει για να γράφω το οτιδήποτε. Αυτός είναι και ο λόγος που οι εξεταστικές του Σεπτέμβρη πάνε στράφι πάντα. Το καλοκαίρι δεν ενδείκνυται για πνευματική εργασία. Αυτή η ζεστή… σε αποχαυνώνει.

Πάντως διακοπές δεν πήγα ακόμη και δεν πρόκειται να πάω. Στα 22 μου χρόνια έχω υπολογίσει ότι μου αντιστοιχεί μια ημέρα διακοπών κάθε δυο ολόκληρα χρόνια! Συνολικά μέχρι τώρα όλες μου οι διακοπές αριθμούν 11 μέρες. Σοβαρά μιλάω.( Για να το καταλάβετε καλύτερα να σας πω ότι δεν ξέρω μπάνιο. Όταν πάω θάλασσα κανένα μεσημέρι στα Χανιά με συμφοιτητές πλατσουρίζω στα ρηχά μαζί με τα τρίχρονα και τις γριές…) Τα καλά του να είσαι παιδί αγροτικής οικογένειας. Δεν υπάρχουν χρήματα ποτέ για περιττές πολυτέλειες όπως οι διακοπές. Μα ακόμη και μια χρονιά στις πέντε που ίσως να υπάρχουν παραπάνω χρήματα πότε να πας διακοπές; Το καλοκαίρι για τον αγρότη είναι η περίοδος εργασίας. Λένε ότι ο γυναικολόγος με τον σερβιτόρο έχουν σαν κοινό στοιχείο το ότι δουλεύουν εκεί που οι άλλοι διασκεδάζουν… ( το πιάσατε το υπονοούμενο ελπίζω, να μην επεκταθώ τώρα). Ε, ο γεωργός δουλεύει όταν οι άλλοι διασκεδάζουν…

Ομολογώ ότι έχω ξεκινήσει πολλά ποστ όλο αυτόν το καιρό αλλά όλα έμειναν ημιτελή. Δεν μπορούσα να βρω λόγια να αποδώσω ότι ήθελα να πω. Ένα δεύτερο blog που ξεκίνησα με θέμα τη φωτογραφία δεν περπάτησε (όποιος θέλει να το δει ας πάει στο profile μου να βρει το link αν και μόνο μια φωτογραφία υπάρχει μέχρι τώρα και αυτή μικρής αξίας – για μένα έχει μεγάλη αξία γιατί τον εν λόγο βασιλικό στην μικρή του γλάστρα στο παράθυρο μου, παλεύω ένα καλοκαίρι να τον κρατήσω στη ζωή. Εκεί που πάει να στεγνώσει ξανά πρασινίζει και μόλις σκέφτομαι «μα τι όμορφος που είναι» αρχίζει πάλι να κιτρινίζει). Μάλλον από Σεπτέμβρη θα επανέλθω δυναμικά.

Είναι και αυτός ο πόλεμος στο Λίβανο που με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Με κάθε πόλεμο που παρακολουθώ από τα δελτία, στην ασφάλεια της ειρήνης που επικρατεί εδώ, μου φαίνεται όλο και ποιο παράλογη ως ενέργεια. Θέλω να πω τι στο διάολο κερδίζει το Ισραήλ ή η Χεσμολάχ με τον πόλεμο αυτό. Μόνο νεκρούς… Δεν ξέρω… είμαστε πια σαν άνθρωποι τόσο μα τόσο ηλίθιοι; Και αφού και εγώ είμαι άνθρωπος άρα είμαι ηλίθιος τι νόημα έχει να γράψω;

Αλήθεια πως είναι να ζεις με τόσους νεκρούς δίπλα σου κάθε μέρα; Με τόσα νεκρά παιδιά; Εδώ, στις πολιτείες της ειρήνης, ένα παιδάκι πεθαίνει από κάποιο ατύχημα ή δολοφονείται και παγώνει η ψυχή μας. Ψάχνουμε το γιατί, καταλογίζουμε εύθηνες και καταδικάζουμε τους φταίχτες ευχόμενοι να μην ξανασυμβεί. Εκεί; Εκεί που οι νεκροί είναι τόσοι, που αν έκαναν πολιτικό κόμμα θα σχημάτιζαν άνετα κυβέρνηση στης επόμενες εκλογές, πως προχωρά η ζωή; Προχωρά η ζωή όταν ξυπνάς και ο γείτονας σου κλαίει δίπλα σου με δυο νεκρά παιδιά στην αγκαλιά του; Παιδιά που έφυγαν από μια βόμβα ακριβείας που έσκασε στη δική του αυλή, μια βόμβα που για λίγα μέτρα θα μπορούσε να είχε πάρει τα δικά σου παιδία. Με τη ψυχή συνεχίζεις σκεφτόμενος ένα αγαπημένο πρόσωπο στην αγκαλιά σου ξεψυχισμένο, ματωμένο, διαμελισμένο, αθώο; Γιατί το να πάρει εσένα η βόμβα είναι το λιγότερο. Η δική σου ζωή μετρά πάντα λιγότερο από τις ζωές αυτών αγαπάς.

Στον πόλεμο το ψωμί δίνετε με το δελτίο. Στον πόλεμο και η ζωή δίνετε με το δελτίο.

Διαβάζω την αποκριά του Σαχτούρη και ανατριχιάζω.

Η αποκριά

Μακριά σ΄ έν΄ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή η αποκριά

το γαϊδουράκι γύριζε μεσ΄ τους έρημους δρόμους

όπου δεν ανέπνεε κανείς

πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό

κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αητούς τους

που τους είχαν ξεχάσει

έπεφτε χιόνι γυάλινος χαρτοπόλεμος

μάτωνε τις καρδιές

μια γυναίκα γονατισμένη

ανάστρεφε τα μάτια της σα νεκρή

μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες έν- δυο

εν- δυο με παγωμένα δόντια

Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι

αποκριάτικο

γεμάτο μίσος

το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα

μαχαιρωμένο

Μακριά σ΄ έν΄ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή η αποκριά

Αλλάζω διάθεση (σαν το βασιλικό μου και εγώ). Το δίπλωμα οδήγησης τελικά το πήρα. Ακόμη ένας λόγος που δεν πόσταρα κάτι. Τώρα περνάω τα βράδια μου στο αυτοκίνητο κάνοντας βόλτες μέχρι το πρωί. Βόλτες για να εξοικειωθώ και να αποκτήσω εμπειρία τις ονομάζω εγώ, μου καις την βενζίνη γκρινιάζει ο πατέρας μου! Δεν φταίω εγώ που το αυτοκίνητο σου λειτουργεί με βενζίνη αντί για νερό λέω εγώ, σταματά το δούλεμα αγριεύει ο πατήρ μου!!!

Επίσης το καλοκαίρι αυτό είχε και πολλές απογοητεύσεις. Η ήττα του Ζινταν στον τελικό του μουντιάλ μου στοίχισε. Ήταν ένα Όνειρο που βούλιαξε και για αρκετό καιρό μια αίσθηση ματαιότητας δεν μου επέτρεπε να γράψω κάτι. Και να ήταν μόνο αυτό; Όχι μετά πήγα και ερωτεύτηκα.

Και μια φωτογραφία. Άλλωστε είναι πάγια τακτική των bloggers σε κάθε ποστ να έχουν και μια τουλάχιστον φωτογραφία. Προσδίδει άλλο στιλ και ομορφαίνει το blog. Ε σήμερα θα σας δείξω το χωριό που μεγάλωσα και από το οποίο σας γράφω τώρα. Τη φωτογραφία την τράβηξα εγώ με το καινούριο μου φωτο-κινητό ( αγόρασα κινητό με φωτογραφική – K800i - και τώρα όποιος και ότι διέρχεται από μπροστά μου αποθανατίζεται είτε το θέλει είτε όχι! – κάπου και κάπως πρέπει να ξεσπάσω κι εγώ τον πόνο μου!). Την έβγαλα δυο μέρες πριν, ανεβασμένος σε παρακείμενο βουνό όπου έκανα μεσημεριανή βόλτα στο λιοπύρι. Εγώ διαμένω κάπου στο κέντρο της φωτογραφίας αλλά ποιος νοιάζεται τώρα… Άσε που δεν φαίνεται και καθαρά… Δεν φταίω εγώ είχα τον ήλιο μπροστά μου… Δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι' αυτό…

Άντε και επειδή με βρίσκεται στις καλές μου , και γιατί μια δεύτερη φωτογραφία δίνει ακόμη μεγαλύτερο κύρος στο ποστ, σε παγκόσμια αποκλειστικότητα σας παρουσιάζω τον τρούλο της εκκλησίας απέναντι από το σπίτι μου. Α, και τους πελαργούς που κατοικούν στον τρούλο της εκκλησίας απέναντι από το σπίτι μου. Αυτό φαντάζομαι τους κάνει γείτονες μου. Αλλά ούτε τα ονόματα τους δεν ξέρω. Άτιμη «αλλοτρίωση των σχέσεων του σύγχρονου αστικού περιβάλλοντος» που μας πρότειναν και οι φιλόλογοι στο λύκειο να γράφουμε στις εκθέσεις μας…

Σας καληνυχτίζω. Πάω να κάνω βόλτα με το αυτοκίνητο να κάψω βενζίνη. Ο Αντύπας (ο πάλε ποτέ γνωστός τραγουδιστής βρε παιδία) το έχει άλλωστε πει: «Οδηγώ και σε σκέφτομαι, κ’ ειν’ αυτό επικίνδυνο». Αν και εγώ θα προτιμούσα το «άσμα» των «ΖΙΓΚ ΖΑΓΚ» (αν δεν θυμάστε ούτε τους ΖΙΓΚ ΖΑΓΚ είστε άξιοι της μοίρας σας) που έλεγε «Έλα , έλα φύγαμε έλα, βόλτα με κλεμμένο αμάξι» !!! ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!!!!!!!

Χωρίς Τίτλο

Θλίψη και πόνος απόψε. Πικρό το αίμα που κύλα στις φλέβες μου και η καρδιά δεν το αντέχει. Βαριά η καρδιά χτυπά αδύναμα στη θέση της σαν να μην ξέρει ποιος ο σκοπός της. Το παραδέχομαι, ο Ζιζού, ήταν για μένα κάτι σαν ήρωας. Είναι ακόμη…

Θλίψη όχι για το αποτέλεσμα του τελικού. Στο προηγούμενο ποστ ευχόμουν καλή επιτυχία και στις δυο ομάδες, και παρά την εμφανή προτίμηση μου στη Γαλλία δεν με ενόχλησε η νίκη της Ιταλίας. Συγχαρητήρια τους αξίζουν τους Ιταλούς που μετά το δεύτερο ημίχρονο άντεξαν τις τόσες και τόσο δυνατές επιθέσεις της Γαλλίας. Και τα πέναλτι είναι πάντα πέναλτι. Είναι δίκοπο μαχαίρι. Οι Ιταλοί ειδικά ξέρουν τι θα πει να χάνεις στα πέναλτι.

Η καρδιά μου λυπάται για το πικρό, το όχι ιδανικό τέλος της ποδοσφαιρικής καριέρας του Ζινεντίν. Αποψε είτε έχανε είτε κέρδιζε η Γαλλία ο μεγάλος αυτός ποδοσφαιριστής ήταν σε κάθε περίπτωση κερδισμένος. Γκολ στον τελικό, μια ομάδα που την «πήρε» πάνω του και την παγκόσμια αναγνώριση κερδισμένη από το σύνολο σχεδόν του κόσμου (στις εξαιρέσεις, και το λέω μετά λύπης, ο κατά τα αλλά αγαπητός Θανάσης Λάλας). Και μετά μια φάση που τα μάτια την είδαν το μυαλό την κατέγραψε και η καρδιά μου ακόμη δεν την πιστεύει. Αν είναι ακόμη κερδισμένος, μετά τα όσα συνέβησαν, δεν το ξέρω. Τώρα επαφίεται στην συνείδηση του κόσμου να το αποφασίσει.

Εγώ είμαι με το μέρος του. Αφενός γιατί οι μεγάλοι άνθρωποι είναι που κάνουν τα μεγαλύτερα λάθη. Αφετέρου γιατί, δεν ξέρω , αλλά υποθέτω πως ότι και αν ειπώθηκε από τον Ιταλό παίχτη θα ήταν σίγουρα πολύ άσχημο για να το ανεχτεί ένας παίχτης που στο κλείσιμο της για πολλούς μεγάλης καριέρας του περιμένει λίγο σεβασμό, κυρίου απέναντι σε κύριο, από μικρότερους σε ηλικία παίκτες. Δεν δικαιολογώ την αντίδραση του σε καμία περίπτωση. (Δεν δικαιολογώ ούτε την συμπεριφορά του Ματεράτσι.) Αυτό φαντάζομαι ούτε ο ίδιος δεν το κάνει όσο δίκαιο ή άδικο και να αισθάνεται πως είχε. Απλά προσπαθώ να φέρω τον εαυτό μου στη θέση του. Να δω εγώ πως θα αντιδρούσα. Πολλές οι πιθανότητες να έκανα το ίδιο… Πόσες φορές δυο κουβέντες δεν μας έκαναν να χάσουμε τον έλεγχο μας, δεν μας έφεραν στη θέση να θέλουμε να πληγώσουμε αυτόν που μας τις είπε, και ας το μετανιώσουμε αργότερα;

Και κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε και ο Ματεράτσι να πάρει τουλάχιστον κίτρινη κάρτα γιατί αντιαθλητική συμπεριφορά αποτελεί πέρα από τη σωματική και η λεκτική- ψυχολογική βία. Και άλλωστε το περιστατικό αυτός το υποκίνησε. Αυτός έκανε την πρώτη κίνηση. Όταν προσβάλλεσαι δικαιούσαι να αμυνθείς. Και να υποστείς βέβαια σε κάθε περίπτωση τις συνέπειες των πράξεων σου. Αλλά πώς να το κάνουμε δικαιούσαι να αμυνθείς που να πάρει, ίσως και όπως μπορείς.

Το παγκόσμιο μπορεί να τελείωσε. Η Ιταλία είναι πρωταθλήτρια. Μα αυτός που θα μείνει για πάντα στην μνήμη και την καρδιά από το μουντιάλ αυτό είναι ο Ζιντάν. Για όλα όσα έκανε. Καλά και άσχημα. Κυρίως όμως για τα καλά νομίζω που ήταν ούτως ή άλλως περισσότερα.

Κάπου παραπάνω σχολιάζω και την στάση του Θανάση Λάλα στην εκπομπή "Τα κακά παιδιά πάνε goalywood". Ο κύριος Λάλας, φανατικά «βραζιλιάνος» στο ποδόσφαιρο δεν μπόρεσε να «χωνέψει» την ήττα της Βραζιλίας από την Γαλλία. Όλες αυτές τις μέρες μείωνε σε κάθε ευκαιρία τόσο την ομάδα της Γαλλίας όσο και προσωπικά το Ζιντάν. Και όμως κύριε Θανάση Λάλα, σε αυτό το μουντιάλ , ένας Ζιντάν, μόνος του έπαιξε καλύτερο ποδόσφαιρο από ότι όλοι μαζί οι 11 παίχτες της Βραζιλίας , είτε κάποιοι μπορούν και θέλουν είτε όχι να το παραδεχτούν. Και όμως ο Ζινταν θα μείνει στη μνήμη μας και όχι ο Ρονάλντο. Μπορεί να μην αρέσει, ούτε και σε μένα, το αποτέλεσμα αλλά η Ιταλία κέρδισε την Γαλλία και η Γαλλία την Βραζιλία. Η Ιταλία είναι πρώτη, η Γαλλία είναι δεύτερη και η Βραζιλία μέσα στους οκτώ και κατά την δική μου ταπεινή γνώμη και πολύ της είναι.(Ας θυμηθούμε τους αγώνες της με την Κροατία και την Αυστραλία) Συγνώμη για το ολίγον επιθετικό στυλ αλλά με ενοχλούσε μέρες τώρα αυτή η παράλογη προσπάθεια, με κάθε τρόπο και σε κάθε τόνο, μείωσης της ομάδας της Γαλλίας. Όπως και να το κάνουμε ο Ζινταν είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες που πέρασαν ποτέ και η Γαλλία είναι αυτή τη στιγμή η δεύτερη καλύτερη ομάδα παγκοσμίως. Τίποτα προσωπικό δεν έχω με τον Θανάση Λάλα, από τους πιο άξιους δημοσιογράφους στο χώρο του είναι αλλά μιας και το ποδόσφαιρο δεν είναι ο χώρος του, νομίζω ότι ως απλός φίλαθλος η γνώμη του για την Γαλλία ήταν λίγο άδικα «απόλυτη».

Και για να κλείσω θα συνοψίσω και θα το πω απλά για τα αποψινά γεγονότα: Το μυαλό μου δεν συγχωρεί τον κύριο Ζινεντίν Ζιντάν ή καρδιά μου όμως δικαιώνει με πόνο τον αγαπημένο Ζιζού. Πάντα ακολουθούσα την καρδιά… και ας χάνω.

Παράξενα γλυκόπικρο το αποψινό αντίο.

ALLEZ LES BLEUS!!!!!!!

ALLEZ LES BLEUS!!!!!!! ALLEZ LES BLEUS!!!!!!! ALLEZ LES BLEUS!!!!!!! ALLEZ LES BLEUS!!!!!!!

ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

ΤΕΛΙΚΟ, ΤΕΛΙΚΟ ΜΕ ΙΤΑΛΙΑ!!!!!!!

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΟΜΑΔΕΣ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΟΥ.

Οι «αλήτες»

Οι «αλήτες»

που έδειξαν τους «συνενόχους»

Το «ωχ βρε αδερφέ» και η ένοχη σιωπή που «σκοτώνουν»

Ιδού οι «αλήτες»

Έτρεχαν με τις μοτοσυκλέτες τους στην εθνική οδό: ένας, δυο, τρεις, τέσσερις έφηβοι. Με τα φτερά των κυβικών, που ‘χαν οι μηχανές τους. Με τα φτερά της τρέλας που ‘χαν οι καρδιές τους. Έτρεχαν και γελούσαν. Κι έπαιζαν με το θάνατο. Κι οι γύρω, κι οι μπρος κι οι πίσω με το τιμόνι της φρόνησης στα χέρια, έβλεπαν, τρόμαζαν, σχολίαζαν: «Αλήτες».

Ο μεσόκοπος οδηγός της BMW με τα δυο μικρά παιδία του στο πίσω κάθισμα, δεν λογάριασε την κλίση του δρόμου, δεν έκοψε ταχύτητα, δεν φρέναρε έγκαιρα και το αυτοκίνητο βρέθηκε στο χαντάκι. Το κεφάλι του πατέρα χτύπησε στα τζάμια, γέμισε αίματα. Αίματα γέμισε και το πρόσωπο του ενός παιδιού, ενώ τ’ άλλο σοκαρισμένο, τρομοκρατημένο, άρχισε να κλαίει σπαραχτικά και να ζητάει βοήθεια.

Η Εθνική οδός ήταν πλημμυρισμένη από αυτοκίνητα. Οι «βιαστικοί» περνούσαν δίπλα απ’ το χαντάκι, έβλεπαν το γκρεμισμένο αυτοκίνητο, άκουγαν το κλάμα του παιδιού και πατούσαν γκάζι, γιατί δεν ήθελαν να μπλέξουν, με νοσοκομεία, αστυνομικά τμήματα και καταθέσεις. Κι οι «εαυτούληδες», γύριζαν αλλού το κεφάλι, κάνοντας τη σκέψη ότι το αίμα των τραυματιών, θα λέρωνε τα καθίσματα των αυτοκινήτων τους.

Οι μόνοι που σταμάτησαν, πάνω απ’ το χαντάκι, ήταν οι τέσσερις «αλήτες». Έσβησαν τις μηχανές τους, «ξεπέζεψαν», σαλτάρισαν προς τ’ αυτοκίνητο. Ο ένας τράβηξε τον πατέρα. Οι άλλοι δυο, τα παιδία. Ο τέταρτος, ανέβηκε στην άσφαλτο, κι άρχισε να φωνάζει καλώντας σε βοήθεια τους διερχόμενους οδηγούς.

Κανείς, όμως και πάλι, δεν σταματούσε! Όποτε, οι τέσσερις, αποφάσισαν να δράσουν: Άφησαν τον πατέρα και τα δυο παιδία στην άκρη της ασφάλτου, ανέβηκαν στις μηχανές τους και στήθηκαν, κάθετα οδοφράγματα, προς στ’ αυτοκίνητα, που έρχονταν προς την Αθήνα. Κι ύστερα, αφού πέτυχαν να διακόψουν την ροή της κυκλοφορίας, άρχισαν να βρίζουν, να κλωτσάνε αυτοκίνητα, να πιάνουν οδηγούς απ’ το σακάκι και να τους τραβάνε, για να τους «πείσουν» να βοηθήσουν τους τραυματίες.

Ο πατέρας και τα δυο παιδία. Μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, οι «αλήτες» ξαναγύρισαν στην τρέλα τους.

Λευτέρης Παπαδόπουλος

Το άρθρο , μαρτυρία ή όπως θέλετε πείτε το , του Λευτέρη Παπαδόπουλου δημοσιεύτηκε την Κυριακή 18 Ιουνίου 2006 στην στήλη Απόψεις της τοπικής τρικαλινής εφημερίδας « Η Έρευνα της Κυριακής».

Προσωπικά με συγκλόνισε. Το διάβασα, το ξαναδιάβασα και δεν μπορούσε το μυαλό μου να ξεκολλήσει από τις γραμμές του. Θα ήθελα να σταθώ σε δυο σημεία του.

Αρχικά στους «αλήτες». Πόσο εύκολα αλήθεια και πόσο άδικα κρίνουμε και κατακρίνουμε κάποιους ανθρώπους; Πόσο εύκολα κολλάμε ταμπελίτσες στους ανθρώπους γύρο μας, λες και εμείς ήμαστε οι σωστοί, οι κάτοχοι, οι γνωρίζοντες την απόλυτη αλήθεια; Πόσο εύκολα πετάμε στον καιάδα όσους διαφέρουν από μας , όσους δεν καταλαβαίνουμε και δεν κατανοούμε. Και πόσο ποιο εύκολα οι μεγάλοι κατακεραυνώνουν τους νεότερους για την συμπεριφορά τους για τις απόψεις τους για την ζωή τους, ξεχνώντας εκουσίως και συνειδητά ότι και οι ίδιοι κάποτε έκαναν τα ίδια και ότι ο σημερινός «μη αγγελικά πλασμένος κόσμος» είναι και δικό τους δημιούργημα; Προσπαθώ να μην κρίνω τους ανθρώπους από τον τρόπο που ντύνονται, που μιλάνε που φέρονται, αλλά από τα αποτελέσματα και τις συνέπειες των πράξεων τους. Όμως και πάλι υπάρχουν φορές που δεν τα καταφέρνω. Βιαστικά κολλάω μια ταμπελίτσα και μετά τρέχω μετανιωμένος να την διαγράψω γιατί διαπιστώνω ότι το υποκείμενο της κρίσης μου, ο άνθρωπος αυτός είναι πολύ καλύτερος από ότι φαίνεται ή γιατί εγώ δεν είμαι και πολύ καλύτερος του.

Το δεύτερο σημείο που θέλω να σταθώ είναι η απανθρωπιά που καταδεικνύει το άρθρο. Δεν είναι δυνατό να βλέπουμε ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια και να αδιαφορούμε, να τους προσπερνάμε, γιατί αυτοί είναι αυτοί και όχι εμείς. Και δεν μιλάω μόνο για τους τραυματίες στο δρόμο. Μιλάω και για τους άστεγους , τα θύματα του πολέμου, τα παιδάκια του τρίτου κόσμου που πεινάνε και τόσους άλλους που το μυαλό μας δεν τους χωράει όλους. Και φυσικά δεν βγάζω εμένα απ’ έξω. Πως κάθομαι στον υπολογιστή μου και γράφω την ίδια στιγμή που ένα πεινασμένο παιδάκι στην Αφρική ψυχορραγεί; Κόσμος αγγελικά πλασμένος για αυτούς που ζουν στον παράδεισο, κόλαση διαρκείας για τους υπόλοιπους. Η περιγραφή της μετά θάνατον ζωής που αναπτύσσουν τα ευαγγέλια, ταιριάζει γάντι στον κόσμο των ζωντανών του σήμερα. Μα ακόμη και να πούμε ότι κάποια πράγματα είναι πολύ μακριά μας και δεν τα ζούμε, τι κάνουμε για τους διπλανούς, μας; Να προσπερνάμε τον τραυματισμένο δίπλα μας που περιγράφει το άρθρο, να τον καταδικάζουμε σε θάνατο μόνο και μόνο γιατί έτσι είναι ευκολότερο και δεν μας ξεβολεύει. Μόνο και μόνο γιατί θα μας λερώσει τα καθίσματα ο ηλίθιος που πήγε και τράκαρε. Γιατί στέλνουμε τα ορφανά του πρόσφατα πεθαμένου γείτονα στο ορφανοτροφείο την ίδια στιγμή που έχουμε τον σκύλο μας τόσο καλοταϊσμένο που δεν μπορεί να κουνηθεί και τόσο πολυ-χαϊδεμένο που τα προαναφερθέντα ορφανά θα σέρνονταν στα τέσσερα για να ξαναζήσουν την αγάπη αυτή; (Δεν είμαι φιλόζωος και μην με παρεξηγείτε. Θα γίνω μόνο όταν θα έχω πρώτα γίνει φιλάνθρωπος) Εμείς οι πολιτισμένοι Δυτικοί της θρησκείας του «αγαπά τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου» είμαστε μερικές ή ίσως , δεν είμαι απόλυτος, τις περισσότερες φορές, πιο απάνθρωποι πιο «άγριοι» από κάθε άλλο πολιτισμό που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη.

Φοβάμαι αυτόν, το συγκεκριμένο, κόσμο, τον κόσμο γύρο μου, φοβάμαι κι εμένα.

Υστερόγραφο: Μόλις τελείωνα τις γραμμές αυτές η λίστα αναπαραγωγής επέλεξε να παίξει το Zombie των Cranberries. Συγκλονιστικό τραγούδι από μια τόσο όμορφη φωνή και τόσο ταιριαστό με τα παραπάνω. Παιχνίδια που παίζει η άτιμη η τύχη… Δεν είμαστε άνθρωποι μα ζόμπι…

Απουσιάζω, περάστε σε λίγες μέρες!

Γιατί έχω χαθεί τόσες μέρες; Πολλοί οι λόγοι. Αρχικά το γεγονός ότι από τις 3 του προηγούμενου μήνα είμαι Τρίκαλα. Εδώ έχω έναν υπολογιστή 6 χρόνων ( του χρόνου θα πάει πρώτη δημοτικού) με ένα σκληρό δίσκο που σε κανένα μήνα θα μου έχει αφήσει οριστικά χρόνους (τώρα με το ζόρι σέρνετε) με σύνδεση στο internet την αργή, λάθος την πολύ αργή, PSTN. Ε δεν είναι και ότι ποιο εύκολο να σχολιάζω τα blog σας και να γράφω στο δικό μου. Μα αυτό είναι το λιγότερο. Κατά δεύτερον αποφάσισα ότι στα 22+ χρόνια μου είναι πια καιρός να βγάλω δίπλωμα οδήγησης. Αυτό και μόνο μου τρώει τα πρωινά μου από τις 8 το πρωί μέχρι τις δυο το μεσημέρι. Και ποιος σου τρώει τα βράδια βρε αδερφέ θα με ρωτήσετε. Η οικογενειακή επιχείρηση που έχουμε στο χωριό. Βαρύγδουπος τίτλος αυτό το οικογενειακή επιχείρηση. Αναθεωρώ και ανακαλώ. Μια πιτσαρία έχουμε. Όποιος έρθει Τρίκαλα το καλοκαίρι να μου στείλει σχόλιο και να του πω την διεύθυνση μας. Κερνάω και θα γνωριστούμε και από κοντά. Τεσπά το παίζω σερβιτόρος από τις 8 το απόγευμα μέχρι τις 1 με 2 το πρωί. Τα μεσημέρια καλύπτονται με λίγο ύπνο για όμορφη επιδερμίδα και τα απογεύματα με λίγο τρέξιμο γιατί η φυσική μου κατάσταση είναι τέτοια που λαχανιάζω και στην κατηφόρα. Μετά τις δύο το ξημέρωμα τι κάνω; Ε νέο παιδί είμαι βγαίνω για κανένα ποτό, μπας και μες τη νύχτα στραβωθεί καμία και με ερωτευθεί και μένα.

Και τώρα οι απαραίτητες αιτήσεις για συγχώρεση , όχι από το θεό αλλά από τους ανθρώπους. Ζήτω συγνώμη από όλους που δεν απάντησα στα σχόλια σας. Συγνώμη περισσότερο από τους καινούριους μου σχολιαστές (κόψε κάτι ρε μάγκα που έχεις και καινούριους σχολιαστές) που τους έγραψα κανονικά και με το νόμο ( Νόμος 2485/58 περί κατοχυρώσεως της αδιαφορίας και του άστο για αργότερα). Χαμογελάστε πλάκα κάνω δεν υπάρχει τέτοιος νόμος, τουλάχιστον όχι επισήμως. Μου αξίζει τυφεκισμός από τα 2 μέτρα. Συγνώμη που αν και επισκέπτομαι τα blog σας δεν βρίσκω χρόνο να γράψω. Την μεθεπόμενη Τετάρτη δίνω εξετάσεις οδήγησης και αν δεν με κόψουν , κοινώς αν δεν καβαλήσω τα μισά κράσπεδα (άσχετο αλλά τι παράξενα όμορφη λέξη αυτό το κράσπεδο) των Τρικάλων , θα έχω χρόνο να γράψω σε όλους , γιατί , και το λέω με κάθε ειλικρίνεια μου έχετε λείψει πολύ. Δεν σας ξέχασα και διαβάζω τα ποστ σας (Αφροδίτη κάνε επιτέλους και εσύ κοπέλα μου ένα blog). Φυσικά θα προσπαθήσω να γράψω και κάτι τις επόμενες μέρες αλλά θα είναι δύσκολο για όλους τους προαναφερθέντες λόγους.

Απόψε όμως θέλω τις προσευχές σας στο πλευρό της Γαλλίας. Είμαι φανατικός αντί-βραζιλιάνος στο ποδόσφαιρο. Τρεις ομάδες αγαπώ , πάνω και από την ελληνική (από την ποια; Άντε να χαθείς με έκανες και γέλασα) , την Αργεντινή (το παράλογο είναι ότι θεωρώ μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή τον Πελέ και λίγο κατώτερο τον Ντιεγκίτο) την Κροατία και φυσικά την ΓΑΛΛΙΑ. Οι δύο πρώτες δυστυχώς αποκλείστηκαν. Έχω όμως υποσχεθεί αν κερδίσει απόψε η Γαλλία να αλλάξω την υπηκοότητα μου σε γαλλική ( όχι τους γάλλους δεν τους ρώτησα αν με θέλουν) , και να βγω να πανηγυρίσω στους
δρόμους του χωριού μου τυλιγμένος με την γαλλική σημαία. Την Γαλλία την αγάπησα όταν έριξε τρία στους βραζιλιάνους στον τελικό του 98 (και μην πει κανένας ότι ήταν στημένος ο αγώνας γιατί θα γίνω θηρίο), Αν απόψε ξανά νικήσει θα την λατρέψω σαν θεό. ΖΙΝΤΑΝ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΛΕΤΙΣΙΑ ΚΑΣΤΑ!!!!!!!!!! VIVA LA REVOLUTION!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τα λέμε σύντομα!

Οι φωτογραφίες του Ζιζού από το επίσημο site του.